Amine1
Doçent
Sahabiler ne güzel ne şanslı insanlardı. Acı çektiler, aç kaldılar, savaşa girip mallarını ve canlarını ortaya koydular. Bunlar görünüşte onların yaşadıklarının zor tarafı… Bir de güzelliği var ki hayali bile cihana değer. Sokakta yürürlerken Âlemlerin Sultanı ile karşılaşıp selamlaşıyor, evlerindeki iki lokmanın birisini götürüp O’na takdim ediyorlardı.
Gece yarılarında kapılarına Peygamber Efendimiz (sas) gelebiliyor, akıllarına takılan bir şeyi gidip O’na sorabiliyorlardı. Maddi olarak sıkıntıdaydılar; ama onların sahip olduğu hazinenin eşi benzeri yoktu ve olmayacaktı da… O Güzeller Güzeli’ne, Âlemlerin Sultanı’na sahip olan kendileri fakir olsa da kalpleri zengin sahabiler, bir gün Peygamber Efendimiz (sas)’le otururlarken Allah Resûlü (sas):
- Güneşin doğduğu her gün herkesin sadaka vermesi gerekir, buyurdu. Bu, bir an için onları düşündürdü. Nasıl kalkabilirlerdi bu yükün altından. Sahabilerden birisi:
- Ey Allah’ın elçisi, bizim malımız yok ki nasıl sadaka verelim? diye sordu. Peygamber Efendimiz (sas) bu soruya şöyle cevap verdi:
- Şu saydıklarımdan her biri bir sadakadır: ‘Allahü ekber’ diye tekbir getirmek, ‘subhanallah’ demek, ‘elhamdulillah’ demek, ‘lâilahe illallah’ demek, ‘estağfirullah’ demek, iyiliğe teşvik edip kötülüğü engellemek, iki kişi arasında adaletli davranmak, kişiye hayvanını yüklerken yardım etmek, güzel söz söylemek, namaza gitmek üzere attığın her adım, kendini başkasına kötülük yapmaktan alıkoymak, insanların gelip geçtiği yoldan dikeni, kemiği, taşı kaldırıp atmak, gözleri görmeyeni gideceği yere götürmek, sağır ve dilsize, bir şeyi anlayıncaya kadar anlatmaya çalışmak, bildiğin bir yeri senden sorup öğrenmek isteyene yol göstermek, sıkıntıda olup senden yardım isteyenin yardımına koşmak, güçsüz birine var gücünle yardım etmek… İşte bütün bunlar kendin için verdiğin birer sadaka hükmüne geçer.
Peygamber Efendimiz (sas) sözünü tamamladığı zaman sahabilerin yüzünde mutluluk çiçekleri açıvermişti.
Bu sadakayı vermek öyle zor bir şey değildi. Hatta hemen her gün yaptıkları işlerdi. Şimdi her gün yaptıkları birçok şeyi yapmakla sadaka sevabına kavuşacaklarını öğrenmişlerdi.
Gece yarılarında kapılarına Peygamber Efendimiz (sas) gelebiliyor, akıllarına takılan bir şeyi gidip O’na sorabiliyorlardı. Maddi olarak sıkıntıdaydılar; ama onların sahip olduğu hazinenin eşi benzeri yoktu ve olmayacaktı da… O Güzeller Güzeli’ne, Âlemlerin Sultanı’na sahip olan kendileri fakir olsa da kalpleri zengin sahabiler, bir gün Peygamber Efendimiz (sas)’le otururlarken Allah Resûlü (sas):
- Güneşin doğduğu her gün herkesin sadaka vermesi gerekir, buyurdu. Bu, bir an için onları düşündürdü. Nasıl kalkabilirlerdi bu yükün altından. Sahabilerden birisi:
- Ey Allah’ın elçisi, bizim malımız yok ki nasıl sadaka verelim? diye sordu. Peygamber Efendimiz (sas) bu soruya şöyle cevap verdi:
- Şu saydıklarımdan her biri bir sadakadır: ‘Allahü ekber’ diye tekbir getirmek, ‘subhanallah’ demek, ‘elhamdulillah’ demek, ‘lâilahe illallah’ demek, ‘estağfirullah’ demek, iyiliğe teşvik edip kötülüğü engellemek, iki kişi arasında adaletli davranmak, kişiye hayvanını yüklerken yardım etmek, güzel söz söylemek, namaza gitmek üzere attığın her adım, kendini başkasına kötülük yapmaktan alıkoymak, insanların gelip geçtiği yoldan dikeni, kemiği, taşı kaldırıp atmak, gözleri görmeyeni gideceği yere götürmek, sağır ve dilsize, bir şeyi anlayıncaya kadar anlatmaya çalışmak, bildiğin bir yeri senden sorup öğrenmek isteyene yol göstermek, sıkıntıda olup senden yardım isteyenin yardımına koşmak, güçsüz birine var gücünle yardım etmek… İşte bütün bunlar kendin için verdiğin birer sadaka hükmüne geçer.
Peygamber Efendimiz (sas) sözünü tamamladığı zaman sahabilerin yüzünde mutluluk çiçekleri açıvermişti.
Bu sadakayı vermek öyle zor bir şey değildi. Hatta hemen her gün yaptıkları işlerdi. Şimdi her gün yaptıkları birçok şeyi yapmakla sadaka sevabına kavuşacaklarını öğrenmişlerdi.
