:)zeynep(:
Hakve
Gecelerim uzuyor, sensizliğe uzanıyor. Düşüme düşenim, düşümde düştüğüm, düşündüğüm... Sızıyor içime sinsi bir hüzün, tutup savuruyor ruhumu bilmediğim kuytulara. Şimdi sen, aynı gökyüzünün altında, aslında nasıl da benimlesin. Bilemezsin; hiç bilmek istemedin ki... Susturduğum çığlıklarımı bi savursam karanlığına, önce adın düşecek dilimden biliyorum; çünkü ancak bir çığlığa yakışır senin adın. Çünkü sen, içimde söylenmemiş dağlarca söz, çünkü sen, adım adım, çünkü sen yudum yudum, çünkü sen katre katre; yürüdüğüm yolum, içtiğim suyum, damağıma düşenimsin. Keşkeler kuşatıyor dört yanımı, acabaların mahpusuyum, soru işaretleri zincirlemiş ellerimi kurtulamıyorum. Avuntusu yok artık hiç, hiçbir şeyin. Yalanlarını yastık yapıp başımı koyduğum, yine de benimdir deyip uyuduğum, ne uzunmuş sensiz geceler. Yalan sözlerini özlüyorum. Nasıl da unutmuşsun şımarık koca çocuğum, o yatağın altına fırlatıp attığın oyuncağı... Anıları biriktiriyorum kalbimin tozlu raflarında, çekmeceler açıyorum, perdeler kapatıyorum, ışıklar söndürüyorum. Tutup ruhumun ellerinden bir bilinmezde yitiyorum. yerimi tek bilenim, bulmuyor beni yine. Tutmuyor sahipsiz ellerimden. düşümde bir deniz, durmadan dalgalanıyor, gözlerin olup ağlıyorum, dilimde bir şarkı köpük köpük, kehribar rengi bir toz bulutu sonra bölüyor herşeyi. Hani uçurtmamızı uçurmuşuz, gözlerimiz o şarkıdaki gibi takılmış kuyruğuna da göz göze gelip gülümsemişiz o an, anlamışız ki özgürüz... Neredeyim, neydi rüya, neydi gerçek dediğin? Bölük pörçük hafızamda tek net görüntüm, renkli değil miydi hiçbir zaman dünya sahiden? Hep böyle gri miydi göğüm? bilmiyorum... Kendime uzaktan bakar gibiyim; puslu camlar, loş ışıklar arkasından görünen sahte bir silüet. Şimdi ben sanki hiç doğmamış, şimdi ben sanki hiç olmamış gibi; yokum, yoksunum...
