EYLÜL’ün Hüzünlü Yüzüne...

Tutunmak için bir dal aradığımda
Seni buldum hüznümün yarısında…
İnsanı terbiye edici olan Rabb,
Seni gönlümüzü terbiye için mi gönderdi?
“Hüznü terbiye edici” koyduk adını
. . .

Sükûtun ayyuka çıktığı bir vakitteyim
Ucu ayrılığa dokunsa da sözlerimin
Ay’ın kızıl hali şahittir ki,
Hiç istemedim bilirsin, ağyar olmayı…
Eylül; gönlümüze düşen rahmet olmaz mısın?
Rahmet’e en çok hasret kaldığımız şu günlerde…
Yare sitem dolu aldığım her nefes,
Söylediğim her kelime…
Ağla; hüznün yeşersin yeryüzünde,
Tebessüm et; mutluluğun kalsın körpe yüzlerde…
Gel, kopar karanlığı ruhumdan
Tırnağı etten koparır gibi…
Bunca seviyorken karanlığı
Karanlığın verdiği acıyı kimseler vermezken bana
Çektiğim tüm sancıların kanıtı olsun diye
Gel kopar karanlığı ruhumdan
. . .

Özgürlüğüne inandıramıyor beni kuşlar…
Uçmak isterken ötelere, ayağıma takılıyor gölgeler…
Orta yerine düşüyorum, sıyrıldığım karanlıkların…
Yetmiyor yeryüzü bedenime
Ruhum huzursuz kafesinde…
Yürek yurdum kimsesizse
Beklediği vardır Eylül’den…
Geleceksen, hüznünle gel…
Yar’dan Selamla gel…
Yarına muştularla gel…
Olmaz ise hiçbiri
Yine de gel Eylül
Halin halimdir,derdin derdimdir!..​