GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Ey hüzne sevdalı dostum!
Bu zamana kadar hep yakındık, şikayet ettik çoğu kere yaşamdan. Bazen haykırış oldu sesimiz hep birlikte tek yürek olup inlettik her yanı. Bazen kaçtık kendimizden, bazen de kendimize kaçtık kaybolurken… Hep çabaladıkça çabaladık. Buydu bizi mutlu kılan, bizi hep birlik yapan. Hepimiz biraz ben, sen ve biz olduk hayatın bize gerekçeler sunan gerçekler sahnesinde… Ya sahtelikler nerdeydi? Bir vazonun içinde naylon kırmızı gül kadar sessiz köşede beklemedeydi. Kimileri aldanıp o gülü kokladı ve aldandı güle güle…
Büyük küçük fark etmiyordu adımlarımız. Yoldaydık ya; bizleri en güzel sarmış sıcacık koldaydık… Sen, ben, biz sevdik birbirimizi. Ya onlar hiç sevmedi mi bizi? “Kelebek sen uç gönlünce.-onların- hiç kanatları olmadı ki…” diyor bir şarkıda. Onlar uzattığımız elleri bile geri çevirdiler. Bırakalım onları kendi halleriyle sevinsinler.
Ne mutlu gerçekten samimi olanlara…
Ne mutlu şeffaf olup, gönül terazisi hassas olanlara…
Ne mutlu sana…
Ne mutlu bana…
Ne mutlu bize…
Ne mutlu birbirine dost derinliğiyle bakan herkese…
Yaradan’ımız ne büyük! Yüceler yücesi… Gözümün iliştiği her nokta, kulağımın işittiği her nota, ayaklarımın gittiği her adım, elimin uzandığı her satır; hepside “O”na olan kulluğumuzu hatırlamak için bizlere verilmiş nimetlerden birer misal…Bu bir fikir, bir nevi zikir; aslında şükür… Rabbim nimetlerinin farkına varan has, halis kullarından eylesin seni, beni, bizi ve hepimizi inşallah.
Selam ve dua ile..
Bu zamana kadar hep yakındık, şikayet ettik çoğu kere yaşamdan. Bazen haykırış oldu sesimiz hep birlikte tek yürek olup inlettik her yanı. Bazen kaçtık kendimizden, bazen de kendimize kaçtık kaybolurken… Hep çabaladıkça çabaladık. Buydu bizi mutlu kılan, bizi hep birlik yapan. Hepimiz biraz ben, sen ve biz olduk hayatın bize gerekçeler sunan gerçekler sahnesinde… Ya sahtelikler nerdeydi? Bir vazonun içinde naylon kırmızı gül kadar sessiz köşede beklemedeydi. Kimileri aldanıp o gülü kokladı ve aldandı güle güle…
Büyük küçük fark etmiyordu adımlarımız. Yoldaydık ya; bizleri en güzel sarmış sıcacık koldaydık… Sen, ben, biz sevdik birbirimizi. Ya onlar hiç sevmedi mi bizi? “Kelebek sen uç gönlünce.-onların- hiç kanatları olmadı ki…” diyor bir şarkıda. Onlar uzattığımız elleri bile geri çevirdiler. Bırakalım onları kendi halleriyle sevinsinler.
Ne mutlu gerçekten samimi olanlara…
Ne mutlu şeffaf olup, gönül terazisi hassas olanlara…
Ne mutlu sana…
Ne mutlu bana…
Ne mutlu bize…
Ne mutlu birbirine dost derinliğiyle bakan herkese…
Yaradan’ımız ne büyük! Yüceler yücesi… Gözümün iliştiği her nokta, kulağımın işittiği her nota, ayaklarımın gittiği her adım, elimin uzandığı her satır; hepside “O”na olan kulluğumuzu hatırlamak için bizlere verilmiş nimetlerden birer misal…Bu bir fikir, bir nevi zikir; aslında şükür… Rabbim nimetlerinin farkına varan has, halis kullarından eylesin seni, beni, bizi ve hepimizi inşallah.
Selam ve dua ile..
