kardem
Asistan
- Katılım
- 22 Ağu 2007
- Mesajlar
- 490
- Tepkime puanı
- 22
- Puanları
- 0
Ne zaman vazgeçtik birbirimizi gerçekten önemsemekten, bahanelerin arkasına
saklanmaya ne zaman başladık acaba...
Hepimiz o kadar yoğun, öyle meşguluz ki, sabahları günaydın demek için
gözgöze gelemeyecek, nasılsın dediğimizde sorunun hakkını veren, umursayan
bi ses tonu ile süsleyemeyecek kadar kısıtlı zamanımız. En son ne zaman ağız
dolusu günaydın dediniz birine, öyle sıradan, duygusuz otomatiğe bağlanmış,
görev nidasıyla söylediklerinizden bahsetmiyorum. Günaydın dediğiniz kişinin
gözlerine bakarak, onu gerçekten önemsediğinizi gününün aydın geçmesini
dilediğinizi hissettiren bir günaydın en son ne zaman dillendirdiniz.
“ İş temposu çok yorucu, bütün gün işten güçten vakit mi kalıyor , enerjimi
insan da “ diye savunmaya geçiyoruz hemen. Akşam olunca da yorgun bitap eve
dönüyoruz, yemek, dinlenmek derken yine vaktimiz kalmıyor sohbet etmeye,
kendimizden başkasıyla ilgilenmeye, bu kısır döngü tüm hayatımız oluveriyor
farketmeden. Kullanılmayan şeyler işlevini yitirirmiş son zamanlarda en çok
duygularımızı kullanmaz olduk sanırım pas tuttu inancımız zamanla
umursamazlık çöreklendi içimize...
Öylesine buz tutmuş ki içimiz ateş içimize düşmeden yanmaz olmuşuz.
Hastalıklara, ölümlere şaşırmaz, üzülmez olmuşuz. Cinayetler bile
sıradanlaştı bizim için. Ölene üzülmek bi yana "kimbilir ne yaptı","
haketmiştir belkide" cümleleri dolaşır oldu aramızda can alanı haklı bulacak
kadar yabancılaştık kendimize...
Yaşlanmaya hatta ölüme çare aramaya başladık, herşeye mantıklı cevaplar
arar olduk. O kadar irdeledik ki herşeyi sonunda anlamını kaybetti. Zamanı
durduramasakta yavaşlatmanın yolları bulundu sonra, estetik ameliyatlarla
fabrikasyon insanlar türedi birbirinin aynı ifadesiz suratlar donuk
bakışlar sardı etrafımızı.
Eskiden eve sokmak için uğraştığımız çocukalarımızı şimdi, bilgisayar
başından kaldırıp dışarı çıkarmak için psikolog yolları aşındırır olduk. Biz
mahalle arkadaşlıklarının, aile sohbetlerinin, akrabalık ilişkilerinin
yaşandığı şanslı nesiliz...
Mahalle aralarında top oynayan çocuk sesleri kesildi, ne de olsa
bilgisayarda onlarca futbol oyunu var artık, oyuna alınmama riski,
arkadaşlık kurma zorunluluğu da yok. Yalnız, içine kapanık, bencil bir nesil
geliyor. Dostluğun anlamını sözlükten bakacak kadar arkadaşlıktan uzak
ürkütücü bir nesil... İki kişilik yalnızlıkların köşe kapmacası oynanır oldu
evlerde. En yakınına bile uzak kalan yaşamlar sardı etrafımızı.
Sahi ne zaman yabancılaştık bu kadar birbirimize... Kimse kimsenin
derdinden anlamaz oldu devrini bile arar olduk, çünkü artık kimse kimsenin
derdini dinlemez oldu. Öyle düştük ki kendi derdimize başkasını düşünemez,
düşünmez olduk... Tatsız tuzsuz oldu sohbetler, saatlerce yapılan
konuşmaların yerini bitmek tükenmek bilmeyen şikayet listeleri aldı.
İyi arkadaşlıklar, büyük aşklar, mutlu aileler herkesin hayallerini
süslüyor. Ama sadece filmlerde olabileceğine o kadar eminiz ki hepimiz elde
etmek için hiç çaba sarfetmiyoruz, iyi arkadaşlıklar kurmak istiyoruz ama
kimseye güvenmiyoruz, büyük aşklar yaşamak istiyoruz ama, aşka inanmıyoruz,
mutlu ailelerin kurulmasıyla yıkılması arasındaki süre git gide azalıyor,
birbirimize tahammül etmek, anlamak istemiyoruz.
Son zamanlarda herkesin yüzünde bıkkın bi ifade, gözlerde mutsuz bakışlar
oysa aldığımız nefesi verebilmenin bile ne büyük bi lütuf olduğunu
unutuyoruz. İş, güç derken hayat hızla akıyor yaşanmamış hayatlar
sıralanıyor hergün yenilerini ekleyerek.
Ama kıyıda köşede hala umut parçaları var olmalı en azından ben inanıyorum
ne de olsa herşey inanmakla başlar...
ben hep ümit etmeye devam edeceğim ne olursa olsun!...
