Ecel

Ecel
...
Paramparça hayatlardan şiirler damıtıyoruz
Yoksulluğu anlatan o kadar çok kelimem var ki;
Küfürle başlayan her cümlem yaralı
Ölüm dediğin şey
Kağıt kesiği kadar acıtır insanı!
Siyahın tonları bir soy çekimi değildir belki
Bize yakışmadığını kim söyleyebilir?
Sükutumuz bilinmeyen kadar karanlık
Vedalar sanıldığından daha çabuk
Sessiz gidişler kahredici güzelliktedir!
...
Bize ayrılan süreden
Tanrı'nın "ÖL"emriyle ayrılıyoruz
Bu seferin dönüşü yok
Mesafeler ilk defa anlamsız
Kutsal sandığımız tüm hayallere çarpıldık
Kimsesizliğimize istinaden soruyoruz!
Biz size ne yaptık?
Hangi gülüşümüz caiz
Bir yetimin bakışından?
Nerede bırakıyorduk hayat telaşımızı?
Ve yahut hangi adımla çıkıyorduk;
Ömür denen senaryodan?
Sessiz sedasız..
..
Önce ümidimiz
Sonra takvim yaprakları koparıldı
Kelimelerimiz silindi düşlerimizden
Ölümcül satırlarda intiharlarla sakladık suretimizi!
Duygularımız ele veriyordu
Suçüstü yakalandık otopsilerde!
Kırıldık
Öldük
Yıkıldık
Bütün cinayetleri örtbas ettik kalbimizde
Kriminal izler bıraktığı doğrudur Tanrı'nın
Bir sabinin gözlerinde
Sustuk!
...
Şiirler daha bir kırılgan değil mi?
Şairler daha bir alıngan
Biz değil miyiz;
Rahmet olsun diye yağmura ilk çıkan?
Doğduk doğalı
Anamızdan emdiğimiz burnumuzdan geldi
Açlığın rengi hangi cümlede daha tesirli
Yüzümüzü yırttık kullandık bütün ayrıntıları
Kimsenin bilmediği dualarla gizledik gözlerimizi
Utandık...
...
Sitemlerimiz bulaşıyor yüzümüze gözümüze
Ne çok yaşanmışlığımız var; kör kütük
Ne kadar çok acıdık kendimize
Her yeni güne şaşkın uyandık
Ölümler giydirdiler üstümüze
Sabır anlamını yitirdi
Olduk olası güzel günler görmedik
Ne çok kanadık değil mi?
...
Ne bir pazartesi ölmek sıkıcıydı
Ne de cumalar özel
Tanrı için aslolan genç olmak değil!
Şunu bilmeni isterim çocuk
Bizim için sırada bekleyen ecel
Baki ama;
Şimdilik ölümcül değil !
...