Düşümde ...
Yağmur gördüm...Denize delice sevdalı, yağan bir yağmuru düş bu ya..Aşık olmuş tâ öterlerden koşmakta kavuşabilmek için ona...Özüde gözüde gönlüde hep derinlerdeymiş yağmurun ... ha bir gayret nihayet bulutlar kararmaya yağmurun gönlüde aydınlanmaya başlamış...Çünkü biliyormuş ki eğer kavuşup arzusuna ulaşmak isterse yağmur önce çetin bir dönemi atlatmalıymış...
İlkin bulutlar kabarıp dev kara bulutlar olurmuş.sonra bu bulutlar birbirlerine –öfkeyle değil-sevdayla sarılırmış...çünkü eğer öfke olsaymış sevgisizlikle olan bir çarpışma olsaymış bulutların arasındaki;her yer zarar görür, başta çarpışan bulutlar olmak üzere tüm ümitler ve gönüller paramparça olurmuş...
Hasılı sımsıkı sarılmış bulutlar hasretle sevgiyle...sevgilerinin büyüklüğü aydınlatmış heryeri...Hep ayrılanlar değil ya kavuşanlarda ağlar özlemle çoşkuyla aşkla...
Yağmurlar yağmaya başalamış...sıra bizimkinde ..onun ki öle bir sevdaymış sevdalısı onun için çok çok özel ve anlamlı imiş...
Düşümde sonunda kavuşmuş yağmurcağız...Kavuşmuş hemde öle bir hasret öle bir sevdayla ki sormayın...
Lâkin tâ baştan beri yağmurunda farkında olduğu durum gelmiş çatmış...O koskoca deniz bir damla yağmurla kavuştuğunun farkında mı acep?...
Yağmur bir ümit demiş...’ben ona benliğimi verip onda kaybolduğum anda oda hafif minicik kımıldadı! İşte bu benim varlığımı hissettiğinin delilidir ki bu kadarı bile bana yeter!...’
Düşümdeki bu zavallı yağmurcağız ne kadar sevdalı ki hiçbir karşılık beklemeden sevmiş sadece sevmiş...
Ama düş bu.. üstelik o güzel sevdalı yağmurcuk iyi niyetinin mükafatı olsa gerek bir midyenin karnına düşüvermiş...Onca su damlalarına karışıp sıradan olacakken tüm insanlığın hayran, denizlerinde gururu oluvermiş...Nazlı nazlı süzülen bir inci olmuş...
Düşümde herkes mutlu herkes layığı olan yerde...düş işte...
:lazy2[1]:
Yağmur gördüm...Denize delice sevdalı, yağan bir yağmuru düş bu ya..Aşık olmuş tâ öterlerden koşmakta kavuşabilmek için ona...Özüde gözüde gönlüde hep derinlerdeymiş yağmurun ... ha bir gayret nihayet bulutlar kararmaya yağmurun gönlüde aydınlanmaya başlamış...Çünkü biliyormuş ki eğer kavuşup arzusuna ulaşmak isterse yağmur önce çetin bir dönemi atlatmalıymış...
İlkin bulutlar kabarıp dev kara bulutlar olurmuş.sonra bu bulutlar birbirlerine –öfkeyle değil-sevdayla sarılırmış...çünkü eğer öfke olsaymış sevgisizlikle olan bir çarpışma olsaymış bulutların arasındaki;her yer zarar görür, başta çarpışan bulutlar olmak üzere tüm ümitler ve gönüller paramparça olurmuş...
Hasılı sımsıkı sarılmış bulutlar hasretle sevgiyle...sevgilerinin büyüklüğü aydınlatmış heryeri...Hep ayrılanlar değil ya kavuşanlarda ağlar özlemle çoşkuyla aşkla...
Yağmurlar yağmaya başalamış...sıra bizimkinde ..onun ki öle bir sevdaymış sevdalısı onun için çok çok özel ve anlamlı imiş...
Düşümde sonunda kavuşmuş yağmurcağız...Kavuşmuş hemde öle bir hasret öle bir sevdayla ki sormayın...
Lâkin tâ baştan beri yağmurunda farkında olduğu durum gelmiş çatmış...O koskoca deniz bir damla yağmurla kavuştuğunun farkında mı acep?...
Yağmur bir ümit demiş...’ben ona benliğimi verip onda kaybolduğum anda oda hafif minicik kımıldadı! İşte bu benim varlığımı hissettiğinin delilidir ki bu kadarı bile bana yeter!...’
Düşümdeki bu zavallı yağmurcağız ne kadar sevdalı ki hiçbir karşılık beklemeden sevmiş sadece sevmiş...
Ama düş bu.. üstelik o güzel sevdalı yağmurcuk iyi niyetinin mükafatı olsa gerek bir midyenin karnına düşüvermiş...Onca su damlalarına karışıp sıradan olacakken tüm insanlığın hayran, denizlerinde gururu oluvermiş...Nazlı nazlı süzülen bir inci olmuş...
Düşümde herkes mutlu herkes layığı olan yerde...düş işte...
:lazy2[1]:
