Brad Pitt ile Anthony Hopkins’in oynadığı "Meet Jo Black" adlı olağanüstü filmini hatırlıyor musunuz bilmem...
Ben sık sık düşünürüm o filmi. Çok büyük dersler vardır o öyküde. Adam güçlü ve dediği dedik bir işadamıdır. Müthiş bir zenginlik ve şaşaa içinde sürdüğü yaşamına birden hiç beklenmedik bir misafir katılır: Ölüm Meleği! Birkaç günlük ömrü kaldığını, onu almaya geldiğini söyler. Adam inanamaz. Öylesine güçlüdür ki... Nasıl ölebilir! Ölümün çok uzak olduğunu düşünür. Oysa ölüm meleğinin şakası yoktur. Onu uyarır, birkaç gün sonra onu alıp götürecektir, kendini hazırlamalı, son günlerinde ne yapmak istiyorsa, öyle yaşamalıdır. O güçlü ve insafsız, katı işadamı bir anda değişir. Ölümün nefesini ensesinde hissetmek onu öylesine değiştirmiştir ki. Farklı biri olup çıkar.
Kimileri vardır; dünyadaki gücün ellerinde olduğunu bilerek, sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar. Ölüm onlara çok uzaktır. Yaşamın sonsuz olduğunu düşünürler neredeyse. Öylesine güçlerine kaptırmışlardır kendilerini. Yüksekten baktıkları insanlara, ellerindeki maddi, manevi güce dayanarak her istediklerini yaptıracaklarını sanırlar sonsuza kadar. Sonra bir uyarı gelir bir gün. Bir baş dönmesi örneğin. Ya da bir baygınlık. Kalbi tekleyiverir birden. Soluğu kesilir gibi olur... O da ne? Nasıl olur! Yoksa ölecek midir? Ölümü düşünür ister istemez. Diğer faniler gibi kendisinin de eninde sonunda bu hayattan ayrılabileceğini düşünmeye başlar. Belki de o muazzam işinin, o muazzam servetinin, o muazzam gücünün ölüm karşısında bir hiç olduğunu anlatıvermiştir Tanrı ona.
İşte çok değerli bir okurumdan gelen bu öykü, beklenmedik bir anda ölümün kapıyı çalışını anlatıyor. Beklenmedik ve kaçınılmaz. Kimini gencecik yaşta, kimini en mutlu olduğu anda, kimini ise, tam rahata kavuştum dediği anda alıyor.
Bu dünyada sadece misafir olduğumuzu, bu bedenin bize sadece bir süreliğine emanet edildiğini, şan ve şöhretin, gücün ve paranın hiçbir değeri olmadığını zaman zaman Tanrı küçük uyarılarla anlatmaya çalışır bize. Doğru yolu göstermek ister kendimizi toparlamamız için. Anlayan anlar. Anlamayan ise hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaya devam eder. Eder mi dersiniz?..
alıntıladım
Ben sık sık düşünürüm o filmi. Çok büyük dersler vardır o öyküde. Adam güçlü ve dediği dedik bir işadamıdır. Müthiş bir zenginlik ve şaşaa içinde sürdüğü yaşamına birden hiç beklenmedik bir misafir katılır: Ölüm Meleği! Birkaç günlük ömrü kaldığını, onu almaya geldiğini söyler. Adam inanamaz. Öylesine güçlüdür ki... Nasıl ölebilir! Ölümün çok uzak olduğunu düşünür. Oysa ölüm meleğinin şakası yoktur. Onu uyarır, birkaç gün sonra onu alıp götürecektir, kendini hazırlamalı, son günlerinde ne yapmak istiyorsa, öyle yaşamalıdır. O güçlü ve insafsız, katı işadamı bir anda değişir. Ölümün nefesini ensesinde hissetmek onu öylesine değiştirmiştir ki. Farklı biri olup çıkar.
Kimileri vardır; dünyadaki gücün ellerinde olduğunu bilerek, sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar. Ölüm onlara çok uzaktır. Yaşamın sonsuz olduğunu düşünürler neredeyse. Öylesine güçlerine kaptırmışlardır kendilerini. Yüksekten baktıkları insanlara, ellerindeki maddi, manevi güce dayanarak her istediklerini yaptıracaklarını sanırlar sonsuza kadar. Sonra bir uyarı gelir bir gün. Bir baş dönmesi örneğin. Ya da bir baygınlık. Kalbi tekleyiverir birden. Soluğu kesilir gibi olur... O da ne? Nasıl olur! Yoksa ölecek midir? Ölümü düşünür ister istemez. Diğer faniler gibi kendisinin de eninde sonunda bu hayattan ayrılabileceğini düşünmeye başlar. Belki de o muazzam işinin, o muazzam servetinin, o muazzam gücünün ölüm karşısında bir hiç olduğunu anlatıvermiştir Tanrı ona.
İşte çok değerli bir okurumdan gelen bu öykü, beklenmedik bir anda ölümün kapıyı çalışını anlatıyor. Beklenmedik ve kaçınılmaz. Kimini gencecik yaşta, kimini en mutlu olduğu anda, kimini ise, tam rahata kavuştum dediği anda alıyor.
Bu dünyada sadece misafir olduğumuzu, bu bedenin bize sadece bir süreliğine emanet edildiğini, şan ve şöhretin, gücün ve paranın hiçbir değeri olmadığını zaman zaman Tanrı küçük uyarılarla anlatmaya çalışır bize. Doğru yolu göstermek ister kendimizi toparlamamız için. Anlayan anlar. Anlamayan ise hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaya devam eder. Eder mi dersiniz?..
alıntıladım
