Eskiden erken gençliğimde pek önemsiz eşyaları fırlatıp kırdığım olmuştu. üstünde kavga edilen bir eşya gibi.
Öfke anında eşyaya saldırmak çok "doğal, doğadan" bir tavırdır, çok öfkenin eşya obje insan ve luzumsuz düşünce, luzumsuz duygu bolluğundan ileri geldiğine inanıyorum. İnsanın özünde ve geçmişinde bunların bolluğu yok, Varolmuş fıtratına da aykırı.
-Bunlardan rasyonel olarak somut olarak kırabileceğiniz, imha edebileceğiniz eşyalar, objelerdir. (insana yönelmekten iyidir belki de).
-Duygu ve düşüncelerin bolluğuyla uğraşmak, bunu insan ister istemez yapar ama neyi kırdığını bazen farketmez. yine en somutu eşyalara sataşmak. Bir yerden başlamak isteyenler, objelere, metalara sataşsınlar, ama öfke değil akıl öncü olmalı (diğerleri için bu daha da geçerli).