inkişaf_
Doçent
- Katılım
- 3 Eyl 2006
- Mesajlar
- 1,124
- Tepkime puanı
- 3
- Puanları
- 0
Freud her meseleyi kişinin çocukluğunda arar. Biz de Freud’u dinleyelim ve laikçilerin çocukluklarına inelim. Acaba bu hezeyanlarında onların çocukluklarının payı ne? Babaları ne hata etti de bu kadar şımarıklar?
Kişi ailenin bir ya da iki çocuğundan biriyse, özellikle ebevyenleri zor koşulları aşarak şuan ki refah durumuna eriştiğinden kendilerinin yaşadıklarını ona yaşatmak istememeleri dolayısıyla bir dediğini iki etmemişlerse;
-evin yemek saatleri onun acıkmasına göre ayarlanmışsa,
-özel okullara gidip, özel hocalardan ders almışsa,
-annesinden bile büyük kızabileceği bir bakıcısı ve kapıcısı olmuşsa,
-istediği oyuncak veya elbise alınmışsa,
-sokakta oynarken topu elinden hiç alınmamışsa yada sokakta bile oynamamışsa,
-gençliğinde istediği kızı/erkeği “tavlamışsa”;
O kişi, büyüyüp “hobi” niyetine veya başka bir nedenle siyasetle ilgilenmeye başladığında, eşi veya kendisi onun gibi olmayan biri Cumhurbaşkanı olduğunda vereceği tepki, pekala “Bana ne istemiyorum! Bana ne, bana ne” olacaktır.
Başka hiçbir reel sebep sunamasa da; tıpkı çocukluğunda yaptığı gibi: “Bana ne istemiyorum, işte!” demekten öteye gidemeyecektir… Nitekim Cumhuriyet mitinglerinde atılan sloganların hepsi buraya çıkıyordu...
Çünkü bilinçaltına çocukken yerleşmiştir ki, “istemiyorum” dediğinde o olmayacaktır. Ve dünyanın onun etrafında döndüğünü düşündüğüne göre istedikleri olmalı, istemedikleri olmamalıydı…
Laikçilerin yaşadığı hezeyanların nedeni yaşadıkları bu çocukluk dönemi ve onun sınıfsal içeriği midir gerçekten?
Eğer öyleyse bunun başka bir boyutu daha var:
Şimdiye kadar her şeye güçleri yetiyordu. Herkes kanun önünde eşitti, fakat onlar kanunun arkasında daha da eşitti…
Fakat şimdi Cumhurbaşkanı’nın onlardan biri olmamasına güçleri yetmedi. Üstelik bu süreç onların koyduğu norm ve kurallara göre işledi…
Türkiye’nin sivilleşmesine, demokratikleşmesine, kendi içindeki farklılıklarla beraber özgürce yaşamasına da engel olamıyorlar ve aşağı gördükleriyle eşit oldukları gerçeğiyle yüzleşmek durumunda kalıyorlar diye mi hezeyan içinde bir ruh halindeler?
Bu yüzden tıpkı çocukluklarında yaptıkları gibi tepki veriyorlar: Bana ne, istemiyorum işte!..
"Cumhuriyetin şımarık çocukları" olmak böyle bir şey midir?
Ama artık hayatın gerçeklerini ve adil olmayı öğrenmeleri lazım… Onların ve ülkenin ruh sağlığı için olması gereken bu…
İYİBİLGİ
Kişi ailenin bir ya da iki çocuğundan biriyse, özellikle ebevyenleri zor koşulları aşarak şuan ki refah durumuna eriştiğinden kendilerinin yaşadıklarını ona yaşatmak istememeleri dolayısıyla bir dediğini iki etmemişlerse;
-evin yemek saatleri onun acıkmasına göre ayarlanmışsa,
-özel okullara gidip, özel hocalardan ders almışsa,
-annesinden bile büyük kızabileceği bir bakıcısı ve kapıcısı olmuşsa,
-istediği oyuncak veya elbise alınmışsa,
-sokakta oynarken topu elinden hiç alınmamışsa yada sokakta bile oynamamışsa,
-gençliğinde istediği kızı/erkeği “tavlamışsa”;
O kişi, büyüyüp “hobi” niyetine veya başka bir nedenle siyasetle ilgilenmeye başladığında, eşi veya kendisi onun gibi olmayan biri Cumhurbaşkanı olduğunda vereceği tepki, pekala “Bana ne istemiyorum! Bana ne, bana ne” olacaktır.
Başka hiçbir reel sebep sunamasa da; tıpkı çocukluğunda yaptığı gibi: “Bana ne istemiyorum, işte!” demekten öteye gidemeyecektir… Nitekim Cumhuriyet mitinglerinde atılan sloganların hepsi buraya çıkıyordu...
Çünkü bilinçaltına çocukken yerleşmiştir ki, “istemiyorum” dediğinde o olmayacaktır. Ve dünyanın onun etrafında döndüğünü düşündüğüne göre istedikleri olmalı, istemedikleri olmamalıydı…
Laikçilerin yaşadığı hezeyanların nedeni yaşadıkları bu çocukluk dönemi ve onun sınıfsal içeriği midir gerçekten?
Eğer öyleyse bunun başka bir boyutu daha var:
Şimdiye kadar her şeye güçleri yetiyordu. Herkes kanun önünde eşitti, fakat onlar kanunun arkasında daha da eşitti…
Fakat şimdi Cumhurbaşkanı’nın onlardan biri olmamasına güçleri yetmedi. Üstelik bu süreç onların koyduğu norm ve kurallara göre işledi…
Türkiye’nin sivilleşmesine, demokratikleşmesine, kendi içindeki farklılıklarla beraber özgürce yaşamasına da engel olamıyorlar ve aşağı gördükleriyle eşit oldukları gerçeğiyle yüzleşmek durumunda kalıyorlar diye mi hezeyan içinde bir ruh halindeler?
Bu yüzden tıpkı çocukluklarında yaptıkları gibi tepki veriyorlar: Bana ne, istemiyorum işte!..
"Cumhuriyetin şımarık çocukları" olmak böyle bir şey midir?
Ama artık hayatın gerçeklerini ve adil olmayı öğrenmeleri lazım… Onların ve ülkenin ruh sağlığı için olması gereken bu…
İYİBİLGİ