Çocukların Ödevlerini Değil Duygularını Önemseyin
Çocuklar, İlköğretim okuluna başladıklarında pek heyecanlı ve istekli olurlar. Okulu yeni ve değişik bir oyun alanı gibi görürler. Öğretmen onların gözünde dünyanın en bilgili insanıdır. Anne ve baba üniversitede öğretim üyesi de olsalar, öğretmeni kadar iyi bilemezler. Ödevine yardımcı olmak için 'şöyle yap' dediğinizde; “-hayır öğretmenim böyle yapmamızı söyledi” diyerek yardımımızı kabul etmez. En zor ödevleri bile zevkle yapar. Bir cümleyi beş defa yazmak size sıkıcı gelebilir, ama çocuk aynı cümleyi iki sayfa yazmaktan sıkılmaz.
İlk defa tahtaya kalkmak onun için dünyanın en önemli olayıdır, Akşam eve gelir gelmez heyecanla, Anne bugün ne oldu? Biliyor musun?" der ve anlatmaya başlar. Dinlemediğiniz veya "şimdi işim var, sonra anlatırsın" diyerek baştan savdığınız zaman çok üzülür. Hiçbir işiniz onu dinlemekten daha önemli olamaz.
İyi bir anne baba aynı zamanda iyi bir dinleyicidir. Yukarıda özelliklerini açıklamaya çalıştığımız birinci ve ikinci öğrenim döneminde çocuklarınızı dinlemeniz, duygularını ifade etmelerine fırsat tanımanız onların ödevleriyle ve aldığı notlarla ilgilenmenizden çok daha önemlidir. Çocukların ödevlerini ve okuldaki başarısını önemsediğiniz ve duygularından önde tuttuğunuz zaman başarısızlık korkularının ilk tohumlarını da ekmiş olursunuz. Bazı anne babalar daha da ileri giderek sevgilerini ve çocuğa olan güvenlerini başarı şartına bağlarlar. "İyi notlar alırsan, iyi bir kame getirirsen seni severim. Taktir belgesi alırsan beni mutlu edersin. Sen akıllı bir çocuksun, çok çalışıp yüksek notlar almalısın. Bu telkinlerin çocuk diliyle ifadesi şudur: "iyi notlar ve iyi bir kame getirmezsem annem babam beni sevmezler. Akıllı bir çocuk çok çalışıp yüksek notlar alır. Yüksek not alamayan çocuk akılsızdır, aptaldır."
http://www.islamveaile.com/articles.php?article_id=14722
Çocuklar, İlköğretim okuluna başladıklarında pek heyecanlı ve istekli olurlar. Okulu yeni ve değişik bir oyun alanı gibi görürler. Öğretmen onların gözünde dünyanın en bilgili insanıdır. Anne ve baba üniversitede öğretim üyesi de olsalar, öğretmeni kadar iyi bilemezler. Ödevine yardımcı olmak için 'şöyle yap' dediğinizde; “-hayır öğretmenim böyle yapmamızı söyledi” diyerek yardımımızı kabul etmez. En zor ödevleri bile zevkle yapar. Bir cümleyi beş defa yazmak size sıkıcı gelebilir, ama çocuk aynı cümleyi iki sayfa yazmaktan sıkılmaz.
İlk defa tahtaya kalkmak onun için dünyanın en önemli olayıdır, Akşam eve gelir gelmez heyecanla, Anne bugün ne oldu? Biliyor musun?" der ve anlatmaya başlar. Dinlemediğiniz veya "şimdi işim var, sonra anlatırsın" diyerek baştan savdığınız zaman çok üzülür. Hiçbir işiniz onu dinlemekten daha önemli olamaz.
İyi bir anne baba aynı zamanda iyi bir dinleyicidir. Yukarıda özelliklerini açıklamaya çalıştığımız birinci ve ikinci öğrenim döneminde çocuklarınızı dinlemeniz, duygularını ifade etmelerine fırsat tanımanız onların ödevleriyle ve aldığı notlarla ilgilenmenizden çok daha önemlidir. Çocukların ödevlerini ve okuldaki başarısını önemsediğiniz ve duygularından önde tuttuğunuz zaman başarısızlık korkularının ilk tohumlarını da ekmiş olursunuz. Bazı anne babalar daha da ileri giderek sevgilerini ve çocuğa olan güvenlerini başarı şartına bağlarlar. "İyi notlar alırsan, iyi bir kame getirirsen seni severim. Taktir belgesi alırsan beni mutlu edersin. Sen akıllı bir çocuksun, çok çalışıp yüksek notlar almalısın. Bu telkinlerin çocuk diliyle ifadesi şudur: "iyi notlar ve iyi bir kame getirmezsem annem babam beni sevmezler. Akıllı bir çocuk çok çalışıp yüksek notlar alır. Yüksek not alamayan çocuk akılsızdır, aptaldır."
http://www.islamveaile.com/articles.php?article_id=14722
