spesifik
آزادی قید و بند
Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında. Gerçekte anne olunca büyümeye başlıyoruz. İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm. Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu.Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim. İlk kızımla öğrendiğim kelime sabırsa, ikinci ile denge oldu. Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım, mücadele verdiğim de…Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu el ele tutuşturup yürümek gibi annelik. İçindeki çocuğun sesine, hissettliklerine kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça hakkını verebildiğin emanetçilik.İçinin kıvrımlarına doğru yolculuk… Daha derine indikçe kendini keşfettiğin arkeoloji çalışması…“Seni çok seviyorum” diyen kocaman yüreğe lâyık olma çabası… Bu yüzden birlikte çıktığımız yolculukta bırakmamamız gerek ellerimizi.Çocuklar annelerini büyütür çünkü. Anneler, çocuklar büyüdükçe büyür.
alıntı
alıntı
