Ceviz kurdu misali.

Ceviz kurdu, gireceği kadar bir delik açarak cevizin içine girer.
Cevizin içi insan beynine benzer, başlar onu yemeye.

Buraya kadarı normal.
Yedikçe şişmanlar.
Karnı büyür.

Yeterince yükünü tutup doyunca gitmek ister, ama girdiği delikten çıkamaz.

Daha da kötü olanı;
İçi yenilince ceviz de kurumuş ve sertleşmiştir,
deliği genişletmek artık imkansızdır.

Kurtçuk oturup bakar,
delikten geçip çıkmak için tek çaresi vardır: Zayıflamayı beklemek.

Aç kaldıkça zayıflar,
eski cılız haline döner.
Ve bir gün çıkar.

Ama çıktığında mevsim bitmiş,
ortada aç ve cılız bir kurtçuk ile
bir içsiz ceviz kalmıştır.

Kimi insanlarda ki para ve
mal – mülk hırsı da,
ceviz kurduna benzer.

O hırsı yenip,
artık yeter, dediğinde.
Baharlar ve yazlar bitmiş olur.

Geriye sadece,
ömrünün sonbaharı ve
belki de;
çeşitli hastalıklar, ilaçlar ve diyetler ile geçirmek zorunda kalacağı, koskoca bir kara kış kalmış olur, geride.

Gerçekten müthiş bir temsil, bu tarz insanlar mal üstüne mal koyacağız diye ne giyinmeyi ne gezmeyi bilirler, dahası etraflarına karşı da hiçbir şekilde duyarlı olmazlar; yoksula yardım mı, hayvan aç mı, çevre sorunu mu var umurlarında bile olmaz, zaten biriktirme yapayım, kat üstüne kat çıkayım diye de varlık içinde yokluk yaşarlar ve sürekli parasızlıktan ağlarlar =) bence iç dünyalarının yoksulluğu dışlarına vuruyor bu insanların ve hem manen hem de madden yaşamın güzelliklerini görememe ve yaşamdan lezzet alamama gibi bir handikapları var ki, hırs ve cimrilikleri de kaderleri olup hikayedeki gibi bir sonla karşılaşır çoğu, üzücü tabi. Cimrilik deyince aklıma Freud'un, çocuklukta aldığı tuvalet eğitiminde anneden sert bir tutum gören çocukların ileriki yaşlarda cimri, disiplinli, mükemmelliyetçi vs kişilik kazanması tipleri geldi, bu da genel kültür olsun =)