:)zeynep(:
Hakve
Bir zamanlar bir kız sevmişim adı bilmem kim.. sevdayı boş bakan gözlerde arayan bir deli adam.. yel değirmenleriyle savaşanların adı Donkişot olurken benim adım enayi olmuş saf olmuş.. ben hiç biz olmamışım. Hiç susmamış kadar yorulmuşum ama hiç bişeyi anlatamamışım. Ağlamışım, gülmüşüm, sevmişim ama sevilmemişim.
Yağmurda ıslanırken çakmakta ısınmışız, ama ısınan ellermiş yürek değil.. sanmışımki değerliyim önemliyim oysaki unutmuşum savaşmak için inanmak gerek. Sevmek için yürek gerektiği gibi..
Keşkelerle başlayan bir hikayede sevdalar vuslata kalırken umut yıldızlar kadar uzak oluvermiş ve umutsuzluk karabasan gibi çöküvermiş hiç ummadığım anda.. kendi kendime demişim ki o kaybetti..
Ama yüreğim tam tersine kaybedenin sen olduğunu içten içe haykırır. Susturduğunu sanırsın, unuttuğunu sanırsın ama unutamamışındır. Çünkü benden bişeyler kalmıştır o yürekte.. belki puslu gözlerle geçmişe bakmaya cesaret edemem hatta hiç yokmuştu ki derim..
Dudaklarım yüreğine söz geçirdi sanırım mantığımla anlaşıp.. oysa o yürek sevdayı yaşamıştı; sevmişti sevilmişti ve biliyorum ki birgün ya sevdasını içinde büyütüp savaşacak yada sevmeyecek..
Şimdi yalnızları oynuyorum belki ama biliyorum ki birgün bende hak ettiğim yere gelecğim ve hiç sevilmediğim kadar sevileceğim, özleyeceğim ve özleneceğim..
Hayat boyu kaybetmeye alışmış birinden bir serzeniş daha kadere belki bu benimkisi..
Anladımki sevdiğini güllere boğmak, onu her şeyden korumaya kollamaya çalışmak, onun için günlerce uykusuz kalmak ve en önemlisi ona her fırsatta sevdiğini söylemek boşuna;
Bana gülmeyi işkence haline getiren birine gülmek haram olacağı gibi sevilmeden sevmekte bana bundan sonra haram olsun.
KENDİ İÇİMDE FIRTINALAR YARATAN BİR KAPTAN OLUP BİR KAŞIK SUDA BOĞULMAYACAĞIM GİBİ GEMİYİ İLK TERKEDEN DE ASLA BEN OLMAYACAĞIM...
Yağmurda ıslanırken çakmakta ısınmışız, ama ısınan ellermiş yürek değil.. sanmışımki değerliyim önemliyim oysaki unutmuşum savaşmak için inanmak gerek. Sevmek için yürek gerektiği gibi..
Keşkelerle başlayan bir hikayede sevdalar vuslata kalırken umut yıldızlar kadar uzak oluvermiş ve umutsuzluk karabasan gibi çöküvermiş hiç ummadığım anda.. kendi kendime demişim ki o kaybetti..
Ama yüreğim tam tersine kaybedenin sen olduğunu içten içe haykırır. Susturduğunu sanırsın, unuttuğunu sanırsın ama unutamamışındır. Çünkü benden bişeyler kalmıştır o yürekte.. belki puslu gözlerle geçmişe bakmaya cesaret edemem hatta hiç yokmuştu ki derim..
Dudaklarım yüreğine söz geçirdi sanırım mantığımla anlaşıp.. oysa o yürek sevdayı yaşamıştı; sevmişti sevilmişti ve biliyorum ki birgün ya sevdasını içinde büyütüp savaşacak yada sevmeyecek..
Şimdi yalnızları oynuyorum belki ama biliyorum ki birgün bende hak ettiğim yere gelecğim ve hiç sevilmediğim kadar sevileceğim, özleyeceğim ve özleneceğim..
Hayat boyu kaybetmeye alışmış birinden bir serzeniş daha kadere belki bu benimkisi..
Anladımki sevdiğini güllere boğmak, onu her şeyden korumaya kollamaya çalışmak, onun için günlerce uykusuz kalmak ve en önemlisi ona her fırsatta sevdiğini söylemek boşuna;
Bana gülmeyi işkence haline getiren birine gülmek haram olacağı gibi sevilmeden sevmekte bana bundan sonra haram olsun.
KENDİ İÇİMDE FIRTINALAR YARATAN BİR KAPTAN OLUP BİR KAŞIK SUDA BOĞULMAYACAĞIM GİBİ GEMİYİ İLK TERKEDEN DE ASLA BEN OLMAYACAĞIM...