GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Bediüzzaman hz.leri siyasete karşımıydı?
Bediüzzaman Hz.leri Siyasete Karşımıydı?
- Konbuyu başlatan GENCAKINCI
- Başlangıç tarihi
Bediüzzaman şerrinden Allah'a sığınmakla ŞEYTAN'la bir ve eş tututuğu siyaseti, karşı mıydı - değil miydi gibi bir anket sorusu olarak sormak bence çok büyük bir cesaret işi ! Doğrusu şaşkınlığımı gizliyemiyorum !
GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Zirve-i-Hiç Nickli Üyeden Alıntı
Hizmet-i Kur'ân, beni hayat-ı içtimâiye-i siyasiye-i beşeriyeyi düşünmekten menediyor. Şöyle ki: Hayât-ı beşeriye bir yolculuktur.
Şu zamanda, Kur'ân'ın nuriyle gördüm ki, o yol bir bataklığa girdi.
Mülevves ve ufûnetli bir yolda gider. Bir kısmı, mümkün olduğu kadar çamurdan, bataklıktan kurtulmak için bâzı vasıtaları bulmuş. Bir kısm-ı ekseri; o ufûnetli, pis, çamurlu bataklık içinde karanlıkta gidiyor. Yüzde yirmisi, sarhoşluk sebebiyle, o pis çamuru misk ü amber zannederek yüzüne gözüne bulaştırıyor; düşerek kalkarak gider, tâ boğulur. Yüzde sekseni ise; bataklığı anlar, ufûnetli, pis olduğunu hisseder, fakat mütehayyirdirler, selâmetli yolu göremiyorlar...
İştigal etiğimiz ulûm-u îmaniye, Rızâ-yı İlâhiyeden başka hiçbir şeye âlet olamaz. Evet, Güneş Kamere peyk ve tâbi olmadığı gibi, saadet-i ebediyenin nuranî ve kudsî anahtarı ve hayat-ı uhreviyenin bir güneşi olan îman dahi, hayat-ı içtimaiyyenin âleti olamaz. Evet, bu kâinatın en muazzam mes'elesi ve şu hilkat-ı âlemin en büyük muamması olan sırr-ı imandan daha ehemmiyetli bir mes'ele-i kâinat yoktur ki, bu mes'ele-i sırr-ı iman ona âlet olsun.
Şeytandan ve siyasetten Allah'a sığınırım
Risalei nur
Bunca sıkıntı varken dünyada..İman elden gideken..TOPLAMI BİR YALANDAN İBARET OLAN SİYASATE vakit ayıracak kadar sığ olamaz TURK milleti..cami önünde verdklerinizle BİZANS size gelmez..
Hizmet-i Kur'ân, beni hayat-ı içtimâiye-i siyasiye-i beşeriyeyi düşünmekten menediyor. Şöyle ki: Hayât-ı beşeriye bir yolculuktur.
Şu zamanda, Kur'ân'ın nuriyle gördüm ki, o yol bir bataklığa girdi.
Mülevves ve ufûnetli bir yolda gider. Bir kısmı, mümkün olduğu kadar çamurdan, bataklıktan kurtulmak için bâzı vasıtaları bulmuş. Bir kısm-ı ekseri; o ufûnetli, pis, çamurlu bataklık içinde karanlıkta gidiyor. Yüzde yirmisi, sarhoşluk sebebiyle, o pis çamuru misk ü amber zannederek yüzüne gözüne bulaştırıyor; düşerek kalkarak gider, tâ boğulur. Yüzde sekseni ise; bataklığı anlar, ufûnetli, pis olduğunu hisseder, fakat mütehayyirdirler, selâmetli yolu göremiyorlar...
İştigal etiğimiz ulûm-u îmaniye, Rızâ-yı İlâhiyeden başka hiçbir şeye âlet olamaz. Evet, Güneş Kamere peyk ve tâbi olmadığı gibi, saadet-i ebediyenin nuranî ve kudsî anahtarı ve hayat-ı uhreviyenin bir güneşi olan îman dahi, hayat-ı içtimaiyyenin âleti olamaz. Evet, bu kâinatın en muazzam mes'elesi ve şu hilkat-ı âlemin en büyük muamması olan sırr-ı imandan daha ehemmiyetli bir mes'ele-i kâinat yoktur ki, bu mes'ele-i sırr-ı iman ona âlet olsun.
Şeytandan ve siyasetten Allah'a sığınırım
Risalei nur
Bunca sıkıntı varken dünyada..İman elden gideken..TOPLAMI BİR YALANDAN İBARET OLAN SİYASATE vakit ayıracak kadar sığ olamaz TURK milleti..cami önünde verdklerinizle BİZANS size gelmez..
GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Bediüzzaman ve Siyaset
Muhammed Bozdağ
Konumuza dönelim: Bediüzzaman siyasetin neresindedir? Siyasetin Bediüzzaman’a göre anlamı nedir? Bediüzzaman’ın akıl dilini bizim akıl dilimize tercüme edersek mesajından neleri anlarız?
"Bediüzzaman bizim dilimizden konuşmuyor mu?" şeklinde bir itiraz gelebilir. Çok radikal gelecek ama ne yazık ki bugün düşünüş biçimini ilgilendiren bazı soyut kavramlar söz konusu olduğunda, neredeyse kimse kimsenin dilinden konuşmuyor. Örneğin kimine göre başörtüsü laikliğe karşıtlıktır, ya da tam tersine kimine göre inancını yaşamak ve savunmak laikliğin gereğidir. Kelimelere yüklenen anlamların kişisel menfaatlerden etkilenmesi, menfaatlerin “farklılığının etkisi altında” zihinlerde menfaat biçimleri adedince anlam biçimi doğmasına yol açmıştır. Özetle Rus, İngiliz veya Türk demokrasisiyle Bediüzzaman’ın demokrasisi birbirlerinin tıpatıp aynı anlamını taşıyan olgular değildir. Bu sözlerimize rağmen burada, Bediüzzamanın siyaset kelimesine yüklediği muhtelif anlamlar üzerinde yeterince duramayacağız.
Risale-i Nur’da siyaset kavramıyla ilişkili olarak söylenenlere parça parça bakıldığında gözümüze farklı modellerden oluşmuş bir tablo gözükebilir. Bir taraftan siyasetten katiyetle kaçan, bir diğer taraftan tam olarak siyasetin içerisinde yer alan, bir diğer taraftan da iki uç çizgi arasında ılımlı bir seyir takip eden bir Bediuzzaman görebiliriz.
Bu görüntünün Risale-i Nur’la bize bırakılan bir çelişkiler tablosu olduğu sanılmasın. Bu çok büyük bir yanılgı olur. Dikkat edersek Kainatın Yüce Sahibi Rabbimizin kelamı olan Kur’an-ı Kerim’de örneğin “içki” hakkında inen ayetleri birbirinden kopararak kavramaya çalışsaydık –haşa– bir taraftan içkinin yasaklandığını bir taraftan da yasaklanmadığını zannedecektik.
Aynı kavramların farklı şekillerde kullanılması sadece farklı anlamlarda kullanılmasından –çelişkiyi kast ediyoruz– kaynaklanmaz. Sözdeki zahiri farklılaşma “hangi zamanda, kime, nerede, ne maksatla” söylendiğinden de etkilenir. Yüce Kitabımızın bugün bize hitap eden mesajı 23 yıllık bir süre içerisine yayılan kişileri, mekanları ve maksatları ilk muhataplar olarak karşısına almıştır. Dikkat edelim; Risale-i Nur kendini dış dünyadan tecrit etmiş bir insanın masasının başında peş peşe kaleme aldığı bir eser değildir. Osmanlıdan Cumhuriyete kadar ferdi, sosyal ve siyasi değişimin en karmaşık şekliyle yaşandığı bir coğrafyada medrese hocasından saf köylüye ve ateiste kadar çok karmaşık bir platformun tamamına konuşmuştur Risale-i Nur.
Bu eserin mesajını bir çırpıda sistematize etme iddiasında bulunmak kolaycılık olur. Çok derin bir alim bile buna kalkışamamalıdır. Kaldı ki muhatap olduğumuz bu satırları kaleme alan çocuk böyle bir sözü hiç söyleyemez. Ancak bizim yaptığımız ve yapılması gerektiğine inandığımız husus Risale-i Nur’dan ne anladığımızı düşünen zihinlerin huzurunda tartışma platformuna çekmektir. Risale-i Nur’a dayanılarak söylenen tırnak içinde olmayan sözler bu ilim hazinesini bağlamaz şüphesiz.
Bediüzzaman’ın siyaset olgusuna yaklaşımı konusunda çok şey yazıldı, söylendi. Yazılan veya söylenenler arasında mutlak bir birlik olmaması şaşırtıcı değildir. Ancak sevindirici olan söylenenlerin gittikçe doğruları daha net ortaya koyuşu, farklı anlamaların gittikçe azalışı ve bunun da Risale-i Nurun temel mesajına gittikçe daha fazla yaklaşıldığının işaretçisi oluşudur.
Bediuzzaman tartışmak istediğimiz kavramı döneminde en etkin şekilde kullandı. Sonuçta sürekli başarılı olduğu da gözlemleniyor. Kendisinden sonra bir donukluk baş göstermiş midir? Bunu söylemeyelim isterseniz. Ama bilmemiz gereken şey, Bediüzzaman gibi etkin olabilmemizin yolunun ancak yaptıklarının temelini çok iyi kavramamıza ve gereğini yapmamıza bağlı olduğu gerçeğidir. Onun yazı ve sözlerini slogana indirgeyerek kullanma kolaycılığıyla yetinirsek bizim üreteceğimiz sonuç onun ürettiği sonuca hiçbir zaman yaklaşamayacaktır.
Siyaset kavramı
Bilindiği gibi siyaset felsefi boyutuyla baktığımızda, taraflardan en az biri insan olmak şartıyla bütün ilişkili nesnelerle bağlam kurabilen bir kavramdır. Siyaset çoğu zaman idareyle karıştırılır. İdareyle siyaset aynı şey değildir ama idarenin yok olduğu yerde siyaset fiilen “imkansızdır.” Siyaset idare eden/idare edilen ayrımının ortaya çıktığı yerde vardır. Gelişen sosyal süreçler “idare eden” faktörünü mekanik bir yapıya dönüştürmüş ve siyaset “idare edilen” faktörü karşısında idare eden faktörünün(mekanizmasının) kullanımıyla ilişkili bir noktaya yükselmiştir.
Önce idareyi (yönetim) genel anlamda alalım: Her insan bir yöneticidir. Kişi kendi hayatını yönetir. Biraz daha kompleks düzeyde ailesini, çevresindeki hayvanları, nesneleri yönetir. Ya da birazdan değineceğiz, yönetimin kapsamı devletin/toplumun ilişkilerinin yönetimine kadar “daraltılabilir” Yönetimin kapsamı ve kişi/ler/in yönetimdeki dahil olma derecesi değişebilir şüphesiz.
Yönetimin bizatihi kendisi eylem veya işlemlerden oluşur. Eylem veya işlemlerin gerçekleştirilmesi ile eylem veya işlemlerin kararlaştırılması birbirlerinden ayrı iki süreçtir. Kararları alan taraf ile kararları uygulayan taraf bazen iç içe geçer, bazen birbirinden ayrılır.
Bu temel mantığın etkisiyle biz devlet memuruna “siyasetçi” diyemiyoruz. Memur yöneten-yönetilen ikilisi arasına girmiş, yönetileni yöneten konumundaki yönetilendir. Bu örneğimizle siyaseti kullandığımız bağlamın kapsamını gündelik hayatta kullandığımız anlamıyla sınırladık. Dar anlamıyla siyaset formel bir yönetim platformu üzerinde cereyan eder. Ortada kurumlaşmış bir sosyal sistem vardır. Alanları çizilmiş bir coğrafya içinde oturan yönetilen pozisyonundaki bir toplum, yönetimi fiilen icra eden memurlar, memurların icraatını kararlaştıran-kendilerine son tahlilde talim veren siyasetçiler ve bütün bu süreçlerin üzerinde işlediği ortaklaşa kabul edilmiş kurumlarıyla devlet.
Bu harita içerisinde siyasetin konumunu iyi gözlemleyebiliyoruz. Siyasetçi yani karar vericilerin fonksiyonlarını icra ederken çeşitli kayıtlarla sınırlandırılmaları söz konusu olabilir. Temel prensipler ana davranış kalıplarını belirleyebilir. Toplumun ya da yine siyasetçilerin ürettiği kurallar, ilahi kaynaklar veya yalın şekliyle siyasetçilerin taktiri kararların ne şekilde alınacağında etkili olabilir.
Siyasetin toplumla birlikte kaçınılmaz olarak varlığı aşikârdır. İstisnasız her insan bu tablonun bir yerinde bulunur. Bu toplumun iyice dışına taşmak ancak tek başına bir mağaraya çekilip delikleri tıkamakla mümkündür.
Bediüzzaman’a gelince, bütün bir Anadolu toplumunu hatta dünya toplumlarını saadet bildiği bir çizgiye davet endişesini taşımış bir şahsiyettir. Bazılarının zannettiği gibi siyasetten uzak kalması şöyle dursun siyaseti fıtrat kanunlarının gerektirdiği etkinlikte kullanmayı becermiştir. Yönetim tablosundaki değişime paralel olarak eylem türlerinde değişim göstermiştir. Satranç bazen vurucu hamleleri, yer değiştirmeye dönük oyalama taktiklerini gerektirir.
Siyasetten kaçış mı?
Bediüzzaman siyasetten içtinab etmiş midir? Bu tezi savunanlar Nursi’nin “şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım” şeklindeki ifadesini delil olarak getirirler. Girişte belirtilen hatayı yaptığımızda şu tek söz bu tezi haklı gösterebilir. Oysa şu noktalara dikkat etmemiz gerekir:
Müellif bu sözü ilk söylediği dönemde “İttihat Terakki” ile, “İttihat-ı Muhammedi” ile doğrudan veya dolaylı ilişki içerisindeydi, yön vermeye ve hatalı yönelimleri engellemeye çalışıyordu. Siyasetin tamamen dışında olduğu söylenen Cumhuriyetin ilk döneminde (CHP iktidarı) siyasi unsurlarla organik anlamda ilişkisini koparmış olsa bile idarecilere/bazı bakanlara mektuplarında veya risalelerinde politikalar teklif ediyor, yanlış ve doğru icraatlarını ortaya koyuyordu. 1960 sonrasındaki Demokratları desteklediği dönemde siyasetle doğrudan olmasa bile ilişkisinin daha yoğun olduğunu görüyoruz. Örneğin talebelerinin bu parti teşkilatında görev almalarını olumlu karşılamış, parti yöneticileriyle daha yakın bir ilişki içerisine girmiştir.
Bediüzzaman’ın farklılık gösteren bu üç dönemde doğrudan/dolaylı, aktif/pasif, yoğun/seyrek görüntüler taşır tarzda ama mutlaka devamlı siyasetle ilişkili olduğunu görüyoruz. Ama bütün bu dönemler boyunca Bediüzzaman “Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım” demeye devam etmiştir.
“Siyaset, siyaset yapmak, siyasetçilik” kavramlarından neyin kast edildiğinin tartışılması gerekir. Ancak, Risale-i Nur namına siyasetten, “toplumun gidişatını etkileyen yönetim sürecinden topyekün çekilmek” anlamında uzak duranlar Bediüzzaman’a çelişki atfetmiş olurlar. Bazı düşünürler Bediüzzaman’ın siyasetten çekilişini ortaya koyan ifadenin mutlak olduğunu, her zaman ve şarta genellenmesinin mümkün olmadığını, Bediüzzaman’ın da böyle davrandığını savunurlar. Bu yaklaşımların ikna edici bulunması güçtür.
Bediüzzaman’ın siyasetten kast ettiği anlam ile bizim kast ettiğimiz anlam aynı şey midir? Ayrıca bu ifadede topyekün bizatihi siyasetin kendisinden kaçış mı vardır?
İzin verirseniz ifadenin derununa inmeye çalışalım: Bu ifadede siyaset şeytanla birlikte zikrediliyor. Şeytandan Allah’a sığınmamız emredilir. Korkup Allah’a sığındığımız bizzat-binefsihi şeytanın kendisi değildir. Haşa-bunu bilinçli olarak yaparsak şirke girmiş, şeytana Allah’ın karşısında bir güç/kudret vermiş oluruz. Tıpkı Zerdüştlerin yaptığı gibi. Allah’a sığınmamız emredilen, şeytanın hilelerle bizi teşvik edeceği şerlerdir. Aynı şeyi siyaset için kullanıyor Bediüzzaman. Siyasetin bizatihi kendisi kaçınılmazdır ve hiç bir devirde kimseyi etkisinin dışında bırakmamıştır. Allah’a sığınılacak olan siyasetin üzerinde kurulduğu mekanizmanın sebep olabileceği şerlerdir. Eğer varsa bu şerlerden siyasetin içindeyken de dışındayken de Allah’a sığınmaya mecburuz. Yoksa bizatihi siyasetin Kur’ani açıdan şer olması halinde İslam uleması bunu çok daha önceden ortaya koyardı.
Bediüzzaman “siyaset” kavramını mesajının dönemindeki muhatapları tarafından anlaşılabilmesi için içinde bulunduğu zamanın kullandığı anlamda kullanmıştır. Çok iyi bilindiği gibi, çağlar,kişiler, makamlar, kültürler değiştikçe kavramların anlam vizyonu kaçınılmaz olarak değişir. Siyasetin Makyavelli’nin zihnindeki anlamı başka, Hz. Ömer (ra)’ın zihnindeki anlamı başkadır. Risale-i Nur’da geçen bu kelimenin muhtelif kullanım anlamları ancak bu kelimelerin zaman, mekan, muhatap bağlamlarının çok iyi çözümlenmesiyle kavranılabilir. Burada işimiz güç değil. Çünkü Bediüzzaman bu ifadeyi önce fiili bir örnekle bütünleştirerek kullanıyor: "Bir partiye taraftar olan kişi kendisine muhalif olan melek gibi bir insanı şeytan kadar alçaltıyor, partisini destekleyen şeytan gibi bir insanı da melek kadar yükseltiyor." Bu çirkin ahlak siyasetin kaçınılmaz kuralı değildir; ancak bir dönem siyasetin bir unsuru olmuştur. Bediüzzaman’ın Allah’a sığındığı, siyasetin bu şekilde ahlak dışı işlettirilişidir. Yoksa tarihte büsbütün siyasetin dışında kalmış bir Said Nursi gösterilemez. Her türlü muhalefetin dondurulmaya çalışıldığı Halk Partisi iktidarı döneminde bile.
Siyaset her zaman muhalefet gerektirir ama muhalefet her zaman siyasetin başındaki kişilerin kullandığı aynı aletlerin kullanılmasını zorunlu kılmaz. Ayrıca muhalefet “fiziki çatışma” şeklinde cereyan etmek zorunda değildir.
Bediüzzaman siyasetten içtinap etmemiştir; ama dönemindeki siyaset biçiminden içtinap etmiştir. Ayrıca konjonktürdeki değişime paralel olarak dönemindeki siyaset biçiminin müspetleşen unsurlarını derhal kullanmış; ama hiç bir zaman kendi siyaset yapma biçimini üretip kullanmayı ihmal etmemiştir. Ne demek istiyoruz?
Risale-i Nur’da Nursi ve talebelerini dönemin siyaset yapma biçiminden men eden unsurları kavramamıza yardım edecek bir kısım ifadeler vardır. Men eden sebepler arasında “ihlas, şefkat, hakikat, ahiretin unutturulması, kalbin karartılması, tarafgirlikle zulme sebep olunması, dinin ihmal edilmesi, dünya iştihasının kabarması gibi bir dizi sebep sayılır. (Emirdağ Lahikası adlı eserde bu konular biriktirilmiştir.)
Yukarıda geçen kelimelerin kullanıldığı mektup veya risalelerden açıkça anlaşıldığı kadarıyla –büyük ölçüde günümüzde olduğu gibi– siyaset Bediüzzaman’ın içinde yaşadığı dönemde olması gerektiği doğru işleyiş biçiminden saptırılmıştır.
O dönemde siyaset şöhret ve menfaate dayanıyordu. Oysa bir mümin ihlasla dolu olabilir, hiçbir menfaat beklemeden şöhretten kaçarak sırf Allah rızası için milletine hizmet edebilirdi. Siyasette şefkat yoktu. Muhalifler haklı haksız eziliyordu. Mümin şefkat duymalı bir hayvanın incinmesinden bile rahatsız olmalıydı. Hakikat yoktu siyasette. Düpedüz yalan sözlere, karalamalara, asılsız vaatlere dayanıyordu. Asılsız söz, gıybet, iftira mümine haramdır. Oysa siyaset bu şekilde işler bir hale getirilmişti. Siyasette tarafgirlik vardı ve tarafgirlik "hak" esasına değil "taraf" esasına dayanıyordu. Tarafgirlik doğruya taraf olmaya dayanmazsa insanlar hiçbir suç işlemediklerini zannettikleri yerde dehşetli birer zalim olarak yazılırlar. Hangi parti/taraf olursa olsun mümin yanlış icraata taraftar olamaz. Ya da mümin insanları taraftar oldukları partiye/tarafa göre değerlendiremez. Bediüzzaman’ın dönemindeki siyaset bunları yaptırıyordu. Siyasetçi dininden dini pratiğinden uzaklaşmak zorunda değildir. Siyasetçi bütün nazarını dünyaya, dünyevi saltanata hasretmeye mecbur değildir. Ne yazık ki siyaset böyle bir ortamda işlettiriyordu.
İşte şerlere sebep olan siyasete kazandırılan bu tip karakterlerdir. Yoksa yalan söyleyen siyasetçi olduğu gibi doğru söyleyen siyasetçi de vardır. İhlaslı/şefkatli olan, ahiretini unutmayan, zihnini dünyevi kavgalarda boğmayan siyasetçi de vardır. Hem de “hangi partide olurlarsa olsunlar” sayıları pek çoktur bunların.
Unutmayalım ki kişilerin içerisinde bulundukları ortamın telkininden altşuurlarını korumaları son derece güçtür. Siyasetin çirkin işlediği yerin tam ortasına girip de zerre kadar yaralanmamış insan yoktur. Beş vakit namaz kılan insanların arasında uyum içerisinde yaşayan bir insanın sadece görüntülerin telkininin etkisi altında bile uzun süre namazsızlığa direnmesi güçtür.
Siyaset potası bozuksa bu potada erimek göze alınabilecek midir? Sonucun çoğu zaman “erime” bazen de “dışlanma” olduğunu biliyorsunuz.
Bu konu üzerinde çok fazla durmayacağız. Eğer siyaset bizim için kaçınılmaz ise nasıl bir siyasal tutum geliştirmemiz konusunda Risale-i Nurlardan ders almaya ihtiyacımız vardır. Risalelerin yanında Bediüzzaman’ın döneminde bizzat ortaya koyduğu tavır ve taktiklerin de çok iyi tahlil edilmesine ihtiyacımız var.
Temel taktik ve prensipler
Bir Risale-i Nur muhatabının Bediüzzaman’ın tavrından, yazdıklarından ve söylediklerinden çıkarabileceği dersler, temel taktik ve prensipler oldukça ayrıntılı unsurlar taşır. Bunları bütün ayrıntılarıyla ortaya çıkarma iddiasında değiliz. Tespit edebildiğimiz ve aşağıya çıkarabildiğimiz bir kaç temel nokta bile önümüzü aydınlatmaya yetebilir. Özetleyerek maddeler halinde sıralayacak olursak;
1. Herhangi bir siyasal sistemin içerisinde yaşayan bir Nur muhatabının savunmak zorunda olduğu temel prensipler vardır:
- Hukukun üstünlüğü, hürriyet (şer’i prensipler ışığında kendine ve başkalarına zarar vermeme kaydıyla sınırlı) adalet gibi kavramların mutlak surette ve kayıtsız geçerliliğinin uygulanırlığının sağlanması için sürekli çalışma yapılması gerekir.
- Toplumun arzularının yönetime yansımasını sağlayan Cumhuriyet, demokrasi, siyasi partiler, serbest seçim sistemi, etkin parlamento Bediüzzaman’ın anladığı İslami devlet modelinin temel kurumları ve kurumlaşma biçimidir. (Bu kavramları Bediüzzaman’ın anlamlandırışı ayrı bir tartışma konusudur.)
2. Bir Nur muhatabının destekleyemeyeceği, katılamayacağı siyasi oluşum ve hareketler vardır.
- Irk esasına dayalı hiçbir parti kurulmamalı ve desteklenmemelidir. Türk, Kürt, Çerkez hangi etnik kimliğe sahip olursa olsun hiçbir unsur –özellikle Anadolu şartları ve coğrafyasında– sadece kendisini kapsayan bir parti hareketi oluşturmamalıdır. Bediüzzaman bu hususu hem prens Sabahattin’e yazdığı mektupta hem de Emirdağ Lahikasında geçen dört parti tahlilinde vurgular.
Etnik kimliğe dayalı partinin sakıncalarının başında etnik parçalanma gelir. Muhalefet, mükemmelen medenileşmemiş bir toplumda cepheleşmeyi zaruri kılar. Unsurların (ırkların) partileşmesi bunların farklı çatılar altında karşı karşıya gelmelerine yol açar. Kişiler bu kimlikle yola çıkan partilerle özdeşleştiklerinde tehlike iki yönde gelişir. Bir taraftan içerde muhaliflerin dışlanmasına dönük bir tepki oluşur; diğer taraftan muhalifler kendi etnik özelliklerini, savunma faktörleri olarak ileri sürerler. Bu sonuçların ikincisinin gelişimi daha hızlıdır ve Türkiye şartlarında kaçınılmazdır.
Türkiye şartlarının tarihsel geçmişinde Türk unsurunun İslamla özdeşleşmiş olması sebebiyle kültürel anlamda ön plana çıkarılması her şeyi katı bir kayıt altına almama şartıyla birleştirici olabilir. Ancak bu konuda katılık ve inhisar gösterilir de buna bir de ırki anlamda üstünlük psikolojisi eklenirse alt şuurlarında kaçınılmaz olarak kendilerini farklı tanımlayan kimliklerde yükselen tepkiler ortaya çıkacaktır.
Bediüzzaman’ın Millet Partisini olumsuzlayışının (Bkz. Emirdağ Lahikası II, s. 132) temelinde bu sebep yatar. Hatta Kürt unsuruna dayalı siyasal oluşumu benzer gerekçeyle daha şiddetle reddetmiştir Prens Sabahattin’e yazdığı bir mektupta. Burada önemli bir inceliğin vurgulanması gerekir. Bir siyasal oluşumun etnik unsurla özdeşleşip özdeşleşmediği hususunun tespitinde dikkate alınacak kriter bu oluşumun açık deklârasyonu değil, toplumun bu oluşumu nasıl yorumladığı, nasıl bir vizyonla algıladığı sorusuna verilecek cevaptır.
- Mezhep esasına dayalı parti kurulmamalı, desteklenmemelidir. Mezhepler fikir farklılıkları olarak ortaya çıkarlar. Mezheplerin revacı insanların hür kabullerinden başka bir yolla gerçekleştirilemez. Mezheplerin siyasal oluşuma dönüşmesi, mezhep cepheleşmelerini ve sonuçta örneğin Hıristiyan dünyasında yıllar boyu yaşanan mezhep savaşlarını doğurur. Etnik cepheleşmenin yanında Türkiye’nin en yumuşak karnı mezhep cepheleşmelerinde yatar. Toplumsal bütünlüğe Türk Partisi Kürt Partisi oluşumunun vereceği zarardan daha fazlasını örneğin Alevi Partisi/Sünni Partisi oluşumu verir. Bediüzzaman’ın savunduğu bu görüşün ayrıntılı sebepleri yine Prens Sabahattin’e yazdığı mektuptan anlaşılıyor.
- Din esasına dayalı siyasal parti oluşumuna gelince ilginçtir ki döneminde bu konuya dikkatli ve çekinceli yaklaşan tek islami lider olarak Bediüzzaman’ı görüyoruz.
Döneminde böyle bir oluşumun sakıncalılığına dikkat çekiyor Bediüzzaman; ama bu sakıncayı bütün zaman ve şartlara genellemiyor. (Örn. için Bkz. Emirdağ Lahikası, s.133) Onun endişesinin kaynağı şudur:Türk unsuru hakim olmakla birlikte Anadolu tarihinden, farklı unsurlardan oluşan bir mozaiği devralmıştır. Bazıları mozaik kelimesine takılmasınlar. Bu güne kadar gerçeklerimize göz yummakla onları küçültemedik. Bu yapının mutlak hakim dini islamiyettir. Hıristiyanlar, Yahudiler, diğer din mensupları ile ateistler çok azınlıkta kalırlar. Ancak bu islami renk mutlak surette asr-ı saadet benzeri Kur’ani bir saflığa sahip değildir. Sosyo-kültürel gelişmeler toplumun çok önemli bir bölümünün islami kimliğinde yozlaşmalar oluşturmuştur. Yani toplum içerisinde islami kimliği reddetmemekle beraber, Kuranın haram kıldığı fiilleri işleyen veya dini sorumluluklarını ihmal eden insanlar büyük bir kesimi oluşturmuşlardır. Bu gelişmenin yanında belirli semboller adına başörtüsünü çağdışı, faizi caiz, bazı islami gelenekleri köhne gören ve bu esasların karşısında yer alan Müslüman tipler ortaya çıkmıştır.
Bu şartlar altında toplumda İslam’a kayıtsız şartsız imtisal ve iltizam yoktur. Yani “Müslüman” bir toplum “şeriatın” karşısındadır. (!) Şüphesiz bu vahim tablonun bir yığın tarihsel suçluları vardır.
Böyle bir ortamda “din namına” siyaset meydanına atılan bir siyasi oluşumun islami inkişafı köstekleme tehlikesi vardır. Hangi amaç namına ortaya çıkarsa çıksın her siyasal oluşum karşısında muhalifleri bulur. Muhalefet sebebi kültürel olabilir, ekonomik olabilir, psikolojik olabilir.
Din namına ortaya çıkan partiye muhalefet bu partinin kendisini özdeşleştirdiği ve temsil ettiği dine muhalefet neticesini doğurur. Yani İslam adına ortaya çıkanlar –yukarıdaki şartların hakim olduğu bir toplumda– kendilerine oy vermeyenleri İslam’ın karşısına itebilirler. Bu tabloyu kullanmaya hazır bir yığın iç ve dış mihrak vardır. Nitekim geçmişimizde, hem de yakın geçmişimizde buna dair örnekler yaşanmış; birçok namaz kılanı dahil önemli miktarda Müslüman, bir partiye muhalefet ederken, bir partiyle dalga geçerken –vahimdir ki– İslam’a, İslam’ın evrensel kanunlarına muhalefet etmiş, onlarla dalga geçmiştir.
Bir parti din namına nasıl ortaya çıkar? Parti yöneticileri ya da dikkat çekici miktarda mensupları dini yalnızca kendilerinin temsil ettiklerini veya savunduklarını, kendilerine oy verenlerin Müslümanların gerçek sayısını gösterdiğini; gayrın gayr-i Müslimlerle işbirliği içinde olduklarını tavır ve sözlerle ortaya koymaları bu sınıfa dahil olmaları için yeterli sebeptir. Bunun için bir diğer sebep de toplum tarafından kendiliğinden veya iletişim kanallarının etkisiyle bu şekilde tanınmalarıdır.
Yukarıdaki sözlerden parti yöneticilerinin Müslüman olmaması ya da şahsi yaşayışları veya savundukları tezlerde İslam’ı esas almamaları gerektiğinin söylendiği kesinlikle anlaşılmasın. Tam tersine “her partinin” yapısı böyle “olabilmelidir”. Anlatmak istediğimiz bu kişilerin –ne olurlarsa olsunlar– kendilerini yalnızca dindar Müslümanların partisi olarak görmemeleri ve varsa toplumda oluşturulan bu paraleldeki imajı yıkmak için gereken meşru her şeyi yapmalarıdır. Aksi taktirde ırk ve mezhep partilerinin yol açtığına benzer daha tehlikeli bir toplumsal cepheleşme ortaya çıkar. Böyle bir cepheleşmenin en kötü yanı diğerleri gibi sadece dünyevi kayıplara değil aynı zamanda uhrevi kayıplara da sebep olmasıdır. İmanların kuvvetli tesis edilmesi ve insanların cehennemden kurtulmasından başka bir amacı olmayan mümin için toplumsal yapı “içindeki” istisnasız her türlü cepheleşme siyasal zafer kazanılsa bile mü’minin aleyhinde sonuçlanır. Bu yüzden Bediuzzaman dahili cihatla harici cihat biçimini birbirinden ayırmıştır. Bu konuda daha fazla ayrıntı diğer konuların ihmaline yol açacağı için kısa kesiyoruz.
Bediüzzaman’ın ortaya koyduğu yukarıdaki endişe, toplumun yüzde altmış-yetmişinin tam dindar olduğu yaklaşık homojen bir toplumsal yapı için söz konusu değildir. (Bkz. Emirdağ Lahikası, s.132) Böyle bir partinin zararlı olmaması, partinin kendini yeterince esnetmesi ve toplumun yeterince eğitilmesi ve gelişmesine bağlıdır.
3. Nur muhatabının destekleyebileceği siyasal oluşumların belli özellikleri olmalıdır:
- Yukarıda karakterleri tespit edilen siyasal oluşumların herhangi biri “kural olarak” desteklenemez. Ancak ortada “tercih açısından değil”, kuvvetle tahmin edilebildiği taktirde gerçekleşebilecek sonuç açısından iki alternatif varsa ve ikinci alternatifin daha büyük zararlar vereceği görülüyorsa “ehvenüşşer prensibi” ortaya çıkar.
Bediüzzaman şerlerin kaçınılmaz olduğu yerde, zayıf olanının tercih edilmesinin şiddetlisini bertaraf etmesi halinde, zayıf şerrin tercih edilmesi gerektiğini savunur. (Örn. için Son Dersi Emirdağ Lahikası, s.213, benzer mantık için 13. Lem’a) Ancak küçük ya da büyük, her halükarda gücü elinde tutacak tek bir şer varsa, mümin azınlıkta kalmaya mahkum alternatif siyasal oluşumlar oluşturmaya değil, mevcut durumun yol açabileceği kötülükleri azaltmaya veya yok etmeye çalışmalıdır.
Desteklenebilecek siyasal oluşumun adı ne ve başındaki kim olursa olsun “hürriyeti” temel karakter ittihaz etmesi gerekir. Hiç bir şey adına istibdat hoş görülemez. Herkese, her düşünceye (zarar verici olmamak şartıyla) hür bir platform sunma amacını taşıyan cereyanlar mensuplarına bakmaksızın desteklenir. Bediüzzaman desteklediği siyasal oluşum içindeki “ahrarları”(hürriyetçiler) çok fazla ön plana çıkarmış, bu kişileri bazen “demokratlar” olarak adlandırmıştır.
4. Risale-i Nur herhangi bir siyasal partiyle özdeşleşmeye karşıdır. Partiye desteği, her halükarda kayırma, kayıtsız taraftar olma, bağlanma şeklinde hiçbir dönemde yansıtmamıştır.
Müslümanın net kimliğiyle siyasi partilerin net kimlikleri her zaman çakışmaz. Cumhuriyet döneminde bu hiç olmadı.
Risale-i Nur hiç bir partinin özel malı değildir. Dolaysıyla Risale-i Nur'la özdeşleşen bir Nur talebesi , camiası namına asla partiyle özdeşleşemez.. Yani bir siyasal fikrin değil de bir siyasal partinin temel destekçisi olarak kendisini tanıtamaz. Böyle yaptığı taktirde kendisini özdeşleştirdiği partiye muhalif olan insanları aynı zamanda özdeşleştiği Risale-i Nura muhalif yapar. Bu yüzden Hazreti Nursi “Risale-i Nurun umumun malı olduğunu, hiçbir partiye alet ve tabi olmadığını ısrarla yinelemiştir.
Risale-i Nur namına bir partiyle özdeşleşme Nur talebelerinin kişisel olarak partiyle organik veya dolaylı bağ kurmasıyla gerçekleşmez. Bu ancak bu talebelerden oluşan camianın bu ilişkiyi ortak davranış kalıbı haline getirmeleri ve bunun toplum tarafından “yeteri kadar sıklıkla “ gözlemlenmesi halinde gerçekleşir.
Nur talebeleri Risale-i nurdan anladıkları prensiplere dayanarak herhangi bir partiyi destekleyebilirler, ancak “Risale-i Nur namına” hiçbir parti desteklenemez. Risale-i Nurun emrettiği destek adı belirli siyasal partiye değil, yapısı belirli siyasal düşünceyedir. Aksini düşünen ve aksine davrananlar Bediüzzaman’ın Demokratları taşıdıkları siyasal düşünceden dolayı desteklerken, Halk Partililerin Risale-i Nurları başkalarının malı sanmaları karşısında duyduğu endişeyi görmezlikten geliyorlar. Bediüzzaman Risale-i Nurların unsuruyla, mezhebiyle, tarikatıyla, partisiyle umumun malı olduğunu, hiç bir tarafa alet ve tabi olmadığını tekrar tekrar söylüyorsa; bu eserleri sadece bir daireye sıkıştıranlar kendilerini haklı görmemelidirler.
Risale-i Nur namına herhangi bir parti kayrılamaz. Partiyi desteklemek kayıtsız taraftar olma şeklinde de gerçekleşemez. Böyle bir durum siyaset hesabına yapıldığı zaman ortaya çıkar.
Siyasal desteğin temel ve tek amacı savunulan siyasal düşüncenin hakim olmasına yardımcı olmaktır. Parti eğer ilgili siyasal düşünceden politikalarıyla sapmalar gösteriyorsa, zulümler yapılıyorsa bunlara asla sessiz kalınamaz veya bunlar çeşitli bahanelerle toplum nazarında örtbas edilemez.
Bediüzzaman Demokratları Halk Partisi karşısında yıpratmamıştır ancak ahrar zihniyeti koruma pahasına hatalarının üzerine gitmiştir. Hatta DP Emirdağ ilçe teşkilatının (yönetiminde Bediüzzaman’ın talebeleri vardı) 1960 da feshedilmesi üzerine Bediüzzaman merhum talebesi Hamza Emek’in huzurunda rahmetli Menderes’i başvekillikten (manen) azlettiğini de söylemiştir. Bu son tavrından önce de ahrar zihniyetin arasına bulaşan istibdat yanlısı masonların şiddetli zararları ve kötülüklerini açıkça deşifre etmiştir. Hataların düzeltilmek üzere vurgulanması desteğin çekilmesi değildir.
Bir siyasi partiye kalbiyle kayıtsız taraftar olan bütün icraatına ortak ollar. İcraatlar arasında zulüm de varsa sempatizan Allah indinde bu zulümlere de taraftarlığı nispetinde ortaktır.
Burada kavranılması gerçekten güç bir ayırım vardır. İnsan zihni müşahhas pozisyonlar ve olaylar üzerinde daha kolay odaklaşır. Fikir temelli bir düzlemde düşünme daha ileri düzey zihinlerin işidir. Risale-i Nur ahirzamanın karmaşık şartlarında bizi buna zorluyor. Anlatmak istediğimiz, partiye destekle partinin savunduğu fikirler ve gösterdiği icraatlara ayrı ayrı yaklaşılması arasındaki ince ayrımdır. Somut olarak hayrı şerrinden fazla olan A partisine olan “fiili destek” iki hayrına olan kalbi destek ve bir şerrine olan kalbi nefret üzerine bina edilmelidir. Aksi taktirde hem Allah hem de toplum nazarında mümin zarara düşer.
- Risale-i Nur'da siyasal bağlanma yoktur. Partilerde, şahıslar değişkendir. Fikirler asla şahısların inhisarında görülmemelidir. İslam dahisi Bediüzzaman, eserlerini ileri sürerek mezarını bile gizlerken, mümin liderinin şahsına dayalı bir psikolojiyle herhangi bir partiyi destekleyemez. Kalbi ilişkisini liderin şahsında kalıplaştıramaz. Lider hem fanidir hem de hata işler.
5. Bediuzzamanın desteğinin temel vurgusu organik anlamda siyasal partilerde odaklaşmaz ve genellemelerden kaçınır. Birçok yerde kahraman demokratlar/ahrarlar demiştir; ama hiçbir yerde “kahraman Demokrat Partililer” dememiştir. CHP’nin zulümlerini anlatırken de asla “CHP’liler” dememiş; CHP’nin organik yapısına dolayısıyla yöneticilerine vurgu yapmıştır. Bu yaklaşım sakıncalı genellemeleri yok eder. Çünkü ne bütün DP’liler masumdu ne de gerçek anlamda bütün CHP’liler zalimdi. Öyle bir denge uyguladı ki Bediuzzaman, DP içerisindeki müstebit zihniyetin manevra kabiliyeti daraldı. CHP’nin zulümlerini ise baştaki yüzde beşlik kısma verdi. Gerisine kalbini uzattı; hatta fiilen kendisine zulmeden Halk Partililere de Risale-i Nurları okuyarak imanları kurtarmaları halinde hakkını helal edeceğini söyledi.
6. Bediüzzamanın muhalefet biçimi kişilerin şahsiyetlerini yıpratma değil, eylemlerini veya zararlı fikirlerini yıpratma şeklinde gerçekleşti.
Risale-i Nurda en şiddetli zalimlere karşı bile isim belirtilerek bir küfür ve ahlaksızlık isnadı yoktur. Bu unsurların kullanıldığı yerlerde ise Bediüzzaman muhataplarını gizlemiştir.
Bir Nur talebesi de yazıyla/sözle muhalif olduğu bir lideri ismen alaya alma/hakaret etme alışkanlığına sahip olamaz. Ayrıca şiddetli saldırı gelmeyen bir muhalefet çevresine tepkici/agressif bir tutumla yaklaşılamaz. Bediuzzaman kendisini ziyarete gelen CHP’li mebusları bile şefkatle kucaklamış, onları karşısına almadığı gibi partilerini değiştirmeye de zorlamamıştır. Hatta bazı mektuplarında İslam’a savaş açtığını göre göre Halk Partisinden bile İslam’a hizmet etmesini istemiştir. Hiçbir dünyevi menfaati olmayan ve Allah rızası için insanların imanlarının kurtulması uğrunda gözyaşı döken insanın yapabileceği tek şey budur. Önemli olan İslam’a hizmetse iktidar ya da muhalefette neden her parti buna teşvik edilmesin? Hizmet hiç bir partinin inhisarında değildir. Savuna geldiği fikriyatı ne olursa olsun hiç bir parti kötü kalmaya mahkum bırakılmamalıdır. Son tahlilde partiler de destekçileri de sürekli değişen insanlardan oluşur.
7. Diğer davalar batıl olabilir ancak “davasını diğer davaların batıllığı tezine” bina edenlere Risale-i Nur itibar etmez. Risale-i Nurda İslam’a hizmetle ilgili bir prensip olarak zikredilen bu husus genelliği itibariyle siyasi partileşmeler için de geçerlidir. Parti ya da partiyi destekleyen bir Nur talebesi haklılık ve doğruluğunu muhalif olanın yanlışlıklarını ortaya koyma esasına bina etmemelidir. Yanlışlık muhalif partiyle özdeşleştirilerek verilirse savunulmak zorunda kalınır, revaç bulur. Bu yüzden Nursi kötü fiillere hücum ederken bu fiilleri işleyenleri –muhataplar tarafından bilinse bile– tasrih etmemiş; buna karşılık hayırları, daha fazla sahip çıksınlar diye failleriyle birlikte ifşa etmiştir.
Onun bir diğer önemli yaklaşımı da siyasetçiler arasında dönüşsüz derecede akrepleşmemiş olanlara bile ulvi hasletler atfetmeyi ihmal etmemesidir. Nitekim bu yüzden Halk partili bakanlar arasında “milliyetperver, hamiyetperver” şeklinde vasıflandırdığı kimseler bile vardır. (Bkz. Emirdağ Lahikası s. 140 ve 215) Bu tavrının sonucunu da hiç tartışmasız istediği şekilde elde etmiştir.
8. Risale-i Nur siyasal iktidarı ele geçirme endişesine şiddetle karşıdır. İktidar kimin elinde olursa olsun İslam’a hizmet eder hale getirilmelidir. Ayrıca İslam’a fiilen hizmeti birinci ve temel vazife addedenlerin doğrudan/fiilen siyasetin başında bulunması sakıncalı görülür. (Bkz: Emirdağ Lahikası, s.38) Bediüzzaman siyasi saltanatla manevi saltanatın Hz. Ali (ra) efendimizden sonra kader-i ilahiyece birbirinden ayrıldığını; bu suretle siyasi saltanatın çirkinliklerinin dini hizmeti bulandırmasının engellendiğini söyler Mektubat’ında. Siyasi saltanatın bizzat din hizmetkarlarınca ifa edilmesinin zararlı olmasının sebebi siyasetin İslam’ın emrettiği esaslardan uzak bir süreçte işler hale gelmiş olmasıdır.
Siyasi iktidarı temel hedef haline getiren mümin değişmez/nihai hedefinden iman hizmetinden gaflete düşer. Çünkü zihin binlerce sosyal-siyasi boğuşmaları takip ederek pozisyon yakalamaya çalışırken dağılır ve ortamın akıntısına kapılıverir. (Emirdağ Lahikası II, s. 57) Siyaset amacın kendisi oluverir. Hani eskiden insanlar peygamberlerin heykellerini yapıp yanlarında Allah’a ibadet ederlerdi. Sonra Allah unutuldu ve ibadetleri bizzat heykellere döndü. “Siyaset için siyaset” böyle bir dönüşümün sonucu olduğu için çok zararlı görülür. (Emirdağ Lahikası, s. 157)
9. Bir Nur talebesi siyasete girebilir. Ancak bunu Risale-i Nur namına, Risale-i Nurun temsilcisi imiş gibi yapamaz. (a.g.e.,s.157) Ne toplum tarafından böyle algılanmalı ne de kendisini böyle deklare etmelidir. Aksi taktirde hem hataları Risale-i Nura mal edilebilir, hem de şahsi muhalifleri dolayısıyla Risale-i Nura muhalif olabilirler. Siyasete ancak kendi namına kişiliğiyle girebilir bir Nur talebesi, temel amacı siyaseti dine hizmet eder hale dönüştürmek olmak şartıyla...
Sonsöz
Buraya kadar yapılan tartışmalarda Bediüzzaman’ın siyasetle ilişkisi üzerinde duruldu. Siyasete yaklaşımı ve bu kavrama yüklediği anlamlar çözümlenmeye çalışıldı. Az şey söylendi bu konuda ve bununla yetinildi. Konunun daha sistemli bir şekilde irdelenerek ortaya konulmasına olan ihtiyaç hala ortadadır.
Yukarıda geçen siyasi tespitlere gelince bunlar bizim temel ve en can alıcı davranış kalıplarımızı belirleyecek hususlardır. Ancak bütün bunlar değişen sosyo-kültürel, siyasal ortamda bugün “siyasi tercihin ne olması gerektiğinin belirlenmesi” için yeterli olmayabilir. Bu prensipler temel kriterlerdir. Bize düşen değişen şartlar altında partilerin ve toplumun yapısını her defasında yeniden belirlemek ve sonuca varmaktır.
Siyasi tercihin arkasında kalan diğer hususların ciddi şekilde ihmal edilmesi doğru tercihin getireceği hayrı gölgede bırakabilir. Siyasetle ilgilenmeyi/ya da Müslümanların içinde bulunduğu siyasi sorumluluğu bir partinin, tespit edilerek desteklenmesine bağlayanlar, yani siyaseti parti tercihi sorununa indirgeyenler Müslümanları kötülüklerin daha kapsamlı engellenmesine dönük çalışmalardan alıkoymuş olabilirler.
İslam topyekün bir hayatı düzenler. Siyaset topyekün bir hayata bakar. Müslüman’ın siyaset sahasındaki temel görevi siyasetin kendi içinde topyekün islamileştirilmesi için çırpınmak olmalıdır. Bu da bir partiye oy vermekle, bir partiyi desteklemekle gerçekleşmez.
Not: Yukarıda tartışılan konularda daha ayrıntılı olarak zihin yormak isteyenler için Emirdağ Lahikası I :122, 123, 140, 149, 151, 157, 177, 191, 204, 205, 206, 214, 215, 216, 219, 230, 243, 250, 260, 266, 272-277, ve Emirdağ Lahikası II: 9-11, 16-20, 26-30, 38, 39, 2, 44, 55-57, 76, 101, 110 nolu sahifelerin incelenmesi tavsiye edilebilir.
http://www.koprudergisi.com/index.asp?Bolum=EskiSayilar&Goster=Yazi&YaziNo=205
Tarih boyunca gelmiş-geçmiş ne kadar abide ve büyük şahsiet varsa bunların en birinci ortak özellikleri UMERA denilen siyaset ve idareci ehlinden tamamen uzak bir hayat sürmeleridir. Çünkü, havassın emir sahiplerine imtisal etmesi hakiki buyruk sahibi olan Rabbimize ihanet olur.Ve hemen şunu da ilâve edelim ki, siyasetle iştigal eden ve halkın büyük olarak şişirdiği insanlar da cüce şahsiyetlerdir . Bu böyle ve çok iyi biline Vesselâm.
Ben bu tip ilmi bahislerin anket konusu yapılmasına karşıyım.
Siyaset te hayatın bir gerçeği olduğuna göre.
Peygamberimiz (sav) ve diğer peygamberler de bir yönü ile yönetici- siyasetçi iseler,
Üstad niye karşı olsun?
Ama tabiki uygulayana göre değişiyor.
Üstad herşeyin menfaat olduğu bu bozuk ve ahir zaman ortamında siyasetin böyle yönetilmesine-tanımlanmasına karşıydı.
Doğru düşündüğüde BENCE türk siyasetince binlerce örneklerle desteklenmiş durumda.
Bence mesele kısaca bu kadar net.
Siyaset te hayatın bir gerçeği olduğuna göre.
Peygamberimiz (sav) ve diğer peygamberler de bir yönü ile yönetici- siyasetçi iseler,
Üstad niye karşı olsun?
Ama tabiki uygulayana göre değişiyor.
Üstad herşeyin menfaat olduğu bu bozuk ve ahir zaman ortamında siyasetin böyle yönetilmesine-tanımlanmasına karşıydı.
Doğru düşündüğüde BENCE türk siyasetince binlerce örneklerle desteklenmiş durumda.
Bence mesele kısaca bu kadar net.
GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Arkadaş ne demek istiyorsunuz? Yani siyaseti, devlet yönetimini bırakalım.Solcular,dinsizler,bölücülermi bizi yönetsin. Bunumu demek istiyorsunuz?
yazdığım cümleler yukarıda...Anlaşılmayan bir tarafı olduğunu da sanmıyorum. Ama, senin gibi hastalar her dönemde o kadar çok ve fazlasıyla var ki, siyasetle iştigal etmek için hiçbir devirde adam aranmamıştır! Yani, her devirde bu alanla ilgilenenlerin sürüsüne bereket gelmiştir ! Bu zamanda senin ve senin gibilerinin sürüsüyle olduğu gibi !
Zirve-i-Hiç
Paylaşımcı
- Katılım
- 20 Tem 2010
- Mesajlar
- 103
- Tepkime puanı
- 14
- Puanları
- 0
- Konum
- Nasib
- Web sitesi
- www.marifetatolyesi.blogcu.com
saygıdeğer İksiR..Konuya konu ile cevap vermek yerine insanların şahsiyetlerine onur kırıcı şekilde cevap vermekle beraber ne kazanç sağlandı anlamış değilim..
Genç akıncı bu konuyu ankete açmak bencede ZOR bir hal..zamanında bunun cevabı Üstadının kendince tekzib edilmiş zaten..
ESKİ SAİD yedi SAİD nitelendirmesi ile beraber..gidilen yolun yanlışlığını kendisi siyasati şeytanın şerri kadar kötü bulduğu cümleleri herşeyi açıklıyor..açıklanmış sonuca bağlanmış birkonuyu burada açmak helede ben gibi cahilin konuşması ele alması kadar ZOR bişey olamaz..zira yine üstadın deyimi ile batılı tasvir safi zihinleri idlal eder.Derdimiz bu anketlerin peşinde koşmak değil ONUN sunduğu yolda İMAN hakikatleri yolunda devam etmektir..saygılar..
Üstad Said Nursi Siyasete karşımı idi,yoksa taraftarmı idi.?
Bunu bilmemde.Bildiğim bir şey var Alemi İslamın biriçik hamisi büyük sultan Cennet Mekan Abdulhamid Han Hazretlerinin tahttan indirilmesinde ve Alemi İslamın darmadağın olmasında parmağı olanlardan birisi olduğunu biliyorum.Bu sondan sonra siyasete karşı olsa ne yazar,olmasa ne yazar.
Bunu bilmemde.Bildiğim bir şey var Alemi İslamın biriçik hamisi büyük sultan Cennet Mekan Abdulhamid Han Hazretlerinin tahttan indirilmesinde ve Alemi İslamın darmadağın olmasında parmağı olanlardan birisi olduğunu biliyorum.Bu sondan sonra siyasete karşı olsa ne yazar,olmasa ne yazar.
Yitik Lale
“Men dakka dukka”
- Katılım
- 3 May 2010
- Mesajlar
- 3,282
- Tepkime puanı
- 810
- Puanları
- 0
Tüm yazılan cevapları okumamakla birlikte direk kendi cevabımı yazmayı uygun gördüm...
Bu soruya cevap vermek yerine şu soruya cevap vermeyi yeğlerim...
Bediüzzaman siyasete karşıysa niye karşıydı...?
Üstad Bediüzzaman dini siyasete alet etmek gibi bir gaflete düşüleceğinden dolayı siyasete karşıydı...
Bu soruya cevap vermek yerine şu soruya cevap vermeyi yeğlerim...
Bediüzzaman siyasete karşıysa niye karşıydı...?
Üstad Bediüzzaman dini siyasete alet etmek gibi bir gaflete düşüleceğinden dolayı siyasete karşıydı...
GENCAKINCI
Profesör
- Katılım
- 21 Ağu 2009
- Mesajlar
- 1,666
- Tepkime puanı
- 26
- Puanları
- 0
Arkadaş gerçekleri görmeyen veya göremeyenler hastadır.
Said Nursi Bediüzzaman'ın son zamanlarında DP'yi desteklediği bir gerçektir.
"1960 sonrasındaki Demokratları desteklediği dönemde siyasetle doğrudan olmasa bile ilişkisinin daha yoğun olduğunu görüyoruz. Örneğin talebelerinin bu parti teşkilatında görev almalarını olumlu karşılamış, parti yöneticileriyle daha yakın bir ilişki içerisine girmiştir"
Birçok yerde kahraman demokratlar/ahrarlar demiştir; Kimlere demiştir. Tabiki Adnan Menderes'in DP'sine.
Yukardaki yazıdan alıntı yaptım.
Bir kişinin son yaptıkları ve son söyledikleri önemlidir.
korakademik
Ordinaryus
- Katılım
- 17 Ağu 2009
- Mesajlar
- 2,236
- Tepkime puanı
- 63
- Puanları
- 0
Bir Nur talebesi siyasete girebilir. Ancak bunu Risale-i Nur namına, Risale-i Nurun temsilcisi imiş gibi yapamaz. (a.g.e.,s.157) Ne toplum tarafından böyle algılanmalı ne de kendisini böyle deklare etmelidir.
hacifersat
Doçent
- Katılım
- 11 Nis 2010
- Mesajlar
- 717
- Tepkime puanı
- 59
- Puanları
- 0
selam iksir kardeşim isabet etmiş. İslam alimleri ekseriyetle hükümetten uzak kalmışlardır hatta bir kısmı hapsedilmiş. Kaldı ki saltanatın olduğu devirlerde hal böyle iken tağuti (demokrasi) yönetimlerde siyasetten ırak kalması gayet doğaldır.
yukarıda yazanlar çok dehşetli bir iddiadır. İspat ister ...Demokratların tek bir kahramanlığı vardır o da " ezanı arabileştirmek" ... Üstadın muradı burada budur. Yoksa demokratlık cihetinde değil. Hem üstad gibi bir zaatı muhteremi demokrat göstermek zulmü azimdir. Şayet üstad demokrat olsa vazife-i asliyesinin bir kıymeti harbiyesi olmaz. vesselam .
Zirve-i-Hiç
Paylaşımcı
- Katılım
- 20 Tem 2010
- Mesajlar
- 103
- Tepkime puanı
- 14
- Puanları
- 0
- Konum
- Nasib
- Web sitesi
- www.marifetatolyesi.blogcu.com
Gen ç akıncı Üstadın hayatını bilmedğiniz ortadadır..isterseniz sağlam birkaynaktan okuyalım sonra demokrat partiden dem vuralım..yukarda dednği üzere siyasat=YALAN çarkına hangi alim yada müceddit bilerek alet olup bunuda tasvip edebilrki..
cahid
Kıdemli Üye
Âlimlerin siyâsetle iştigâli olacak ise eğer Behlül Dânâ (r.h.) ile Harun Reşit arasındaki hukuk gibi olmalıdır ki bu İslam devleti mevcûd iken böyle idi.. Günümüzde ise ilmi olan kimse bırakın siyaseti ya da siyasetçileri desteklemeyi karşısındaki durmaları icâb eder.. Hele hele kim olursa olsun farklı gerekçelerle siyasetçilere yağcılık yapan kimse kendisine yazık eder. Amel-i salih'leri istediği kadar çok olsun dininden büyük bir pay eksiltmiş olur.. Şahsen siyasetle iştigâl eden ilim adamına acırım, kendisine yazık etmiştir..
Siz hiç bir şey bilmiyorsunuz aslında..
Öyle olduğu halde "bilmiyorum" demiyorsunuz da...
Kulaktan dolma bilgileri buraya yazıyorsunuz...
Araştırmayı seviyorsan bir araştır bakalım sağlam kaynaklardan.
Hem bir adamın alim olması başka şey, siyasi ilişkileri başka şey..
Abdülhamit hanı tahtan indiren fetva sahibi Elmalılı Hamdi Yazır..
Böyle yaptı diye koca alimi defterden mi sileceğiz?
Senin haddine düşmediği gibi kimsenin de haddi değildir.
Böyle biline..
Efendi hakkımda ileri geri konuşmalarını es geciyorum çünkü bu kayda değer bir konu değil.
Demişssin;
Abdülhamit hanı tahtan indiren fetva sahibi Elmalılı Hamdi Yazır..
Bizde şunu demedik her halde Hal fetvasını Said Nursi yazdı...diye yazımı dikkatle okursan parmağı olanlardan biri dedim.
Eğer zatı aliniz biraz tetkik ederse Said Nursi'nin Sultan Abdul Hamid Han Hazretlerine karşı mücadelesini görürsünüz.Bizde bunu bildirdik Kaldıki Risalelerde bunu Said Nursi açıkca i,fade eder.Hatta Bu Veli Sultana ağza alınmayacak ifadeler kullanır.