BedİÜzzaman AtatÜrk'Ü Sever Mİydİ?

beiüzzaman malum şahsı sever miydi?

Bazı arkadaşlar bu yazıyı görmezlikten geldiler.O yüzden ismini değiştirerek buraya taşıyorum,affınıza sığınarak.
“Onuncu Söz” ile “Beşinci Şua” arasında
BİRİ RİSALE-İ NUR’UN en güçlü bahislerinden biri...

Diğeri, kimilerine “Bu risaleye ne lüzum vardı?” dedirtiyor.

Biri imanın hepsi de birbirini iktiza eden ve birbirini tamamlayan altı rüknü içinde, iman-ı billahtan sonra en önemlisine, haşrin ve ahiretin varlığına adanmış...

Diğeri haşrin bir önceki adımına, kıyamete ramak kala insanlık aleminin yaşayacağı ahir zamana dair...

Biri ahiretten bahsediyor, diğeri ahir zamanın iki dehşetli şahsından yahut şahs-ı manevîsinden.

Biri herkesin ittifak ettiği üzere, Risale-i Nur’un olmazsa olmazı, diğerine ‘olmasa daha iyi olurdu’ diye bakan az değil...

Üstelik, bunu diliyle söylemese de, içinden söyleyenlerin sayısı daha da fazla...

Yaşanan zamanda vâki tavır ve vaziyet alışlar da, zaten bu içten söylenenin dışavurumu sanki.

“Onuncu Söz,” yani Haşir Risalesi, bir kez daha söyleyelim, bir şaheser. Haşre dair, onun ayarında bir risaleyi, daha önce hiçbir İslâm âlimi yazmadı, yazamadı.

Rûm sûresinin 50. âyetinden “Madem dünya var, elbette ahiret var” önermesi temelinde, şu kâinatın tecelli ve tezahür ettirdiği esmâ-i hüsnânın her birinin nasıl haşri, ahireti, cennet ve cehennemi iktiza ettiğini böylesine güçlü bir şekilde ortaya koymayı; dahası, esmâ-i hüsnâ açılımıyla iman-ı billah’ın haşri iktiza ettiği şekilde, sair erkân-ı imaniyenin de haşri iktiza ettiğini bu seviyede izhar etmeyi, “Bediüzzaman” ünvanına lâyık görülen âlim başardı.

Haşir Risalesi’nin bu eşsizliğinin herkes farkında. Bediüzzaman’a mensubiyetini ifade eden herkes, onun bediiyetinin, yani eşsizliğinin bir nişanesi olarak en başta Haşir Risalesi’ni gösteriyor.

Ama sıra “Beşinci Şua”ya gelince, bu mensubiyetin ifade biçimi zayıflıyor. Nice sesler kısıklaşıyor, nicesi ise hepten kesiliyor.

“Onuncu Söz” müellifi Bediüzzaman’a herkes mensup, “Beşinci Şua” müellifi Bediüzzaman’ın arkasında durmak ise herkesin harcı değil.

Çünkü “Beşinci Şua,” dünyalılardan bahsediyor. Ahir zamandan, çok alâmetleri belirmiş bir zamanın Deccal ve Süfyan nâmında hadislerde haber verilen iki alâmetinden bahis açıyor.

“Beşinci Şua” tehlikeli, çünkü onu okuyana, bu iki ‘alâmet’in özellikle biri çok tanıdık geliyor. Sanki hemen yanıbaşımızda yaşayıp geçmiş, sanki ruhu hâlâ yanıbaşımızdaymış gibi...

Dost ya da düşman, “Beşinci Şua”yı okuyan herkesin, “Ben bu filmi gördüm, bu başrol oyuncusunu tanıyorum” diyesi geliyor.

“Beşinci Şua” o yüzden tehlikeli, arkasında durmak o yüzden zor geliyor “Onuncu Söz” için takdirde kusur etmeyenlere.

“Onuncu Söz” müellifi Bediüzzaman “Beşinci Şua”yı yazmasa aslında daha fazla hizmet ederdi, gibisinden bir söz dudakların ucunda; bir cesaret etsek, ağzımızdan çıkıverecek.

Çünkü görüyoruz ki, “Onuncu Söz”-merkezli bir tebliğe kapalı olmayan insanların hatırı sayılır kısmı, iş “Beşinci Şua”nın muhtevasına gelip dayandığında, şerit değiştiriyorlar.

Bana imanı anlat, ama bunun hayatıma getirdiği bir yük, bana ödeteceği bir bedel olmasın der gibiler zira...

Bizim de kafamız karışık zira...

“Onuncu Söz” eminiz ki iman kurtarıyor, “Beşinci Şua” ise bizi tedirgin ediyor yalnızca.

Tedirginiz.

Faraza “‘Onuncu Söz’ tamam da, şu ‘Beşinci Şua’ işi ne olacak?” dese biri, “Sen ‘Onuncu’yu al, biz de ‘Beşinci’yi unutalım” demeye dünden teşne gibiyiz hani.

Deccal’la İsa’yı, Süfyan’la Mehdi’yi barıştırmaya meyyal gibiyiz.

Ama sözümona, “Onuncu Söz” iman kurtarıyor, “Beşinci Şua” tehlikeli.

“Beşinci Şua”yı unutsak, “Beşinci Şua”nın söylemini tebliğimizin kapsama alanının dışına çıkarsak, “Onuncu Söz” gibi risalelerle daha fazla imanın kurtulmasına vesile olurmuşuz gibi geliyor üstelik.

Bediüzzaman’ı ve eserini bir bütün olarak değil, iki parça halinde görüyor zihinlerimiz.

“Beşinci Şua” ile “Onuncu Söz” bir bütündür oysa.

“Beşinci Şua,” Bediüzzaman’ın “Onuncu Söz”ün hakikatine olan teslimiyetinin ve samimiyetinin sınanması hükmündedir.

Bediüzzaman, asıl olanın ahiret yurdu olduğuna dair kat’î inancını dünyalıların en muktedirlerinden korkmadan “Beşinci Şua”yı yazabilmekle göstermiştir.

Diğer bir açıdan ise, ancak bu yürekliliğe sahip olanlara “Onuncu Söz” gibi bir eser nasip edilir.

Hakikatin yarısını gizleme alışkanlığı edinen, resmin bütününe karşı körleşir.

“Onuncu Söz”ün ardında, daha onbeş yıl önce Münazarat’ında “İki hayatımı iki elime almışım. Tek hayatlılar karşıma çıkmasınlar” diyebilen bir insanın mertliği ve berraklığı vardır.

“Cebrail Şeytan’la barışamaz” diyen, namazın hakikatini müdafaa için ölümü göze alan bir insanın yürekliliği vardır.

Dahası, “Beşinci Şua, umumun ve bilhassa ehl-i ilmin imanlarını tashih edip kurtarıyor” diyor Risale-i Nur müellifi.

Demek ki, imanın sıhhat bulması için, teşhisin sahih olması gerekiyor.

İmanın özüne ilişen kişiler, fikirler, haller ve akımlar doğru teşhis edilip doğru bir tavır alınmadan, iman kalbde kökleşemiyor.

Metin KARABAŞOĞLU
www.karakalem.net

üffffffff!!! :uzgunum[1]:

müneccim miyiz nerden bilelim!

hocam bir defa risaleler kuran ı kerimin bir tefsiridir.kuran ı kerimde şu kainat kitabının bir tefsiridir biz kainattaki herhangi bir zerreynin mahiyetini değiştirirsek kainatın düzeni bozulur ve artık kainat kıyamete yelken açar . demek ki biz kainattan bir şey eksiltemeyiz aynen onun gibi kuran ı kerimdende eksiltemeyiz bir sureyi bir ayeti bir harfi hatta tek bir noktasıyla uynarsak tüm anlam değişir . risalelerde bu çağın bir tefsiri olduğuna göre tümü bir anlam teşkil eder. yoksa 10.sözü alıp 5.şua yı almamk olmaz . risalelerde 2 önemli husus vardır birincisi bilgilendirme 2. olanı uyarıdır bilgilendirme imanı hususlarda yazılan eserlerle yapılmıştır uyarı ise alemi islamın neden geri kaldığını bizlere anlatan hususta yazılmış risalalerdir 10.söz kurumuş ve çoraklaşmış kalplere bir ab ı hayat olup haşir akidesini 2kere 2 dört eder katiyetinde bizlere anlatmiştır beşici şuada geçen meselelerde uyarı mahiyetindedir orda beahsi geçen ve bizlere o birisini anımsatan kişi aslında bir şahıstan çok bence bir şahsı manevidir ve bu şahsı manevide siyasettir ve üstat bizi siyasetten islama gelecek tehlikelere karşı uyarmaktadır ki zaten islama siyaset cihetinden büyük yaralar açılmıştır .
sizin yazının konusu üstad atatürkü severmiydi üstad hayatı boyunca kimseyle arası kötü olmamışki 2. sözde geçen adam gibi her yerde ve her koşulda olaylara iman gözüyle baktığı için hep güzellkileri görmüştür.kendisine tonlarca eziyet çektirenlere hakkını helal etmiştir. bu açıdan bakılırsa bence atatürklede bir alıp veremediği yoktur .

tabi ki severdi hata olu under ataturk ona miletvekiligi teklifi etmisti.

Burayı iyi okuyun kardeşler. Zira içerisinde yorumum yok, bizzat Risale-i Nur'dan alıntıdır:

Hem bu kahraman milletin ebedî bir medar-ı şerefi ve Kur'ân ve cihad hizmetinde dünyada pırlanta gibi pek büyük bir nişanı ve kılıçlarının pek büyük ve antika bir yâdigârı olan Ayasofya Camiini puthaneye ve Meşîhat Dairesini kızların lisesine çeviren bir adamı sevmemek bir suç olması imkânı var mı? (Bediüzzaman Said Nursi, Risale-i Nur, Şua'lar, 351)

Salisen: Bundan on iki sene evvel Ankara reisleri, İngilizlere karşı Hutuvat-ı Sitte namındaki mücahedatımı takdir edip, beni oraya istediler. Gittim. Gidişat*ları, benim ihtiyarlık hissiyatıma uygun gelmedi.
“Bizimle çalış” dediler.

Dedim: “Yeni Said öteki dünyaya çalışmak istiyor. Sizinle çalışamaz, fakat size de ilişmez.”
Evet, ilişmedim ve ilişenlere iştirak etmedim. Çünkü, an’anât-ı milliye-i İslâ*miye lehinde istimal edilebilir bir dehâ-yı askerîyi, an’ane aleyhine çevirmeye maatteessüf bir vesile oldu. Evet, ben, Ankara reislerinde, hususan Reisicumhurda bir dehâ hissettim ve dedim:
“Bu dehayı, kuşkulandırmakla an’anât aleyhine çevirmek caiz değildir. Onun için, ne kadar elimden gelmişse, dünyalarından çekindim, karışmadım. On üç seneden beri siyasetten çekildim. Hattâ bu yirmi bayramdır, bir-ikisinden başka umumlarında, bu gurbette, kendi odamda yalnız mahpus gibi geçirdim—tâ ki siyasete bulaşmam tevehhüm edilmesin. Hükûmetin işlerine ilişmediğime ve karışmak istemediğime delâlet eden,

Genişletmek için tıkla ...

Tarihçe-i Hayat | Üçüncü Kısım : Eskişehir Hayatı | BEDİÜZZAMAN SAİD NURSÎ’NİN ESKİŞEHİR MAHKEMESİ MÜDAFAATINDAN BİR KISMI ...sy : 273