:)zeynep(:
Hakve
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, gözyaslarin dahi kuru akar gözlerinden... Kirpiklerinden süzülüveremez zarifçe, acitir, yakar geçtiği yerleri... Hiçbir iz birakmaz yüzünde varolduğuna dair... Biraktiği izleri görebilecek kimse olmadiğini düsünmekse daha da kurutur onlari...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, bir omuz ararsin basini koyacak... Oysa hiçbir omuz yoktur yakinlarda kendi omuzundan baska... Kafandaki ağirliği atmaktir tek isteğin; kafani kendi omuzuna koymaksa daha da yorar boynunu, ve daha da zorlasir sabah basin dik uyanivermek...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, bağirmak, haykirmak istersin delicesine... Oysa seni duyabilecek kadar yakin birini hissedebilsen tam o anda, fisildamak dahi yeterli olurdu birkaç sözcüğü... Ve tam o anda, en yakin dahi çiğliklarinin ulasabileceği yerden bile uzakta...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, çikmak, yürümek istersin sehrin sokaklarinda... Hiç düsünmeden, hiç hissetmeden yürümek... Adimlar aci vermeye baslar sayilari çoğaldikça, rastladiğin her yüz yabancidir çünkü... Rastladiğin her yüz uzaktir, yakinindan da geçse uzağindan da...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, evine, odana siğinirsin ve kalemin seni çağirir olmadik bir saatte... Kelimeler yalnizliğini döker masum kağitlara, ve kağitlarda dolasan gözlerin yine islanmaya baslar kuru kuru... Sabah olduğunda, yazilari yalnizlikla birlikte kilitli çekmecelere saklamak vaktidir... Oysa gece yine gelecek, ertesi gece olmasa bile...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, gözyaslarini öpebilecek, omuzu omuzundan daha yakinda, dile getirilmemis fisiltilarini dahi duyabilecek ve yazilmamis kelimeleri dahi okuyabilecek birini ararsin kuru gözlerinle... Oysa ufuğu bulandiracak kadar islaktirlar hala, bakarsin da göremezsin...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, bir omuz ararsin basini koyacak... Oysa hiçbir omuz yoktur yakinlarda kendi omuzundan baska... Kafandaki ağirliği atmaktir tek isteğin; kafani kendi omuzuna koymaksa daha da yorar boynunu, ve daha da zorlasir sabah basin dik uyanivermek...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, bağirmak, haykirmak istersin delicesine... Oysa seni duyabilecek kadar yakin birini hissedebilsen tam o anda, fisildamak dahi yeterli olurdu birkaç sözcüğü... Ve tam o anda, en yakin dahi çiğliklarinin ulasabileceği yerden bile uzakta...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, çikmak, yürümek istersin sehrin sokaklarinda... Hiç düsünmeden, hiç hissetmeden yürümek... Adimlar aci vermeye baslar sayilari çoğaldikça, rastladiğin her yüz yabancidir çünkü... Rastladiğin her yüz uzaktir, yakinindan da geçse uzağindan da...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, evine, odana siğinirsin ve kalemin seni çağirir olmadik bir saatte... Kelimeler yalnizliğini döker masum kağitlara, ve kağitlarda dolasan gözlerin yine islanmaya baslar kuru kuru... Sabah olduğunda, yazilari yalnizlikla birlikte kilitli çekmecelere saklamak vaktidir... Oysa gece yine gelecek, ertesi gece olmasa bile...
Bazen o kadar yalniz hissedersin ki kendini, gözyaslarini öpebilecek, omuzu omuzundan daha yakinda, dile getirilmemis fisiltilarini dahi duyabilecek ve yazilmamis kelimeleri dahi okuyabilecek birini ararsin kuru gözlerinle... Oysa ufuğu bulandiracak kadar islaktirlar hala, bakarsin da göremezsin...