kalbin zümrüt tepesi
Profesör
Laiklik tehdit altında, ulusal bütünlüğümüz parçalanamaz diye diye korkutup şişirdikleri kitlelere Tandoğan'larda Çağlayan'larda attırmayı diledikleri asıl slogan bu: "Ahmet Necdet Sezer bir 'halk' seçsin, gerisi Suudi Arabistan'a gitsin." Sözde değil özde temizlik…
Siyasetin belirli sloganlar üzerinden yürümesi, ezbere alınmış sentetik sorunlara hasredilmesi gerçek sorunları bakir bıraktığı gibi, çok vahim çelişkilere de sebep oluyor. Her defasında, marka değeri bulunan sloganların markajına giriyor ve birbirimizi boğazlayacak raddeye getiriliyoruz. Birbirimizi yok ederek nasıl bir 'ulusal birlik ve bütünlük' sağlayacağımız sahiden muamma.
Milletin birliğine ve bütünlüğüne en çok önem verenler, ne hikmetse, "egemenliğin kayıtsız şartsız millete ait olduğundan" en çok şüphesi olanlar. Şüpheciler nezdinde küçük yorum farkları, kimin hangi niyetle bu vatanı satmaya istekli olduğuna dair yığınla niyet okuma, yığınla paranoya getiriyor. Laiklik, ulusal birlik, vatanın bölünemezliği ve parçalanamazlığı gibi aslında çoktan anlaşılmış ve yeterince hazmedilmiş şeyleri masaya sürmek kolay, çünkü onlar 'kutsallar' ve kutsal etrafında ortak bir algı ya da tepki yaratabilmek çok daha kolay. Ama kolay siyasetin mumu o kadar da uzun yanmıyor. Tandoğan- Çağlayan mitingleri sözgelimi; demokrat geçinen aydınlar "Aman hava dönüyor" paniğiyle bu mitinglerin demokrasinin, orta sınıf aydınlanmasının bir göstergesi olduğunu savundular. Oysa, "Durun bir anlayalım, dinleyelim, bir orta yol bulalım" diyen, "Kürt sorunu" ifadesini kullanarak bir açılım yaratan, korku ve kaygı psikolojisinden medet ummayı aşmayı salık veren bir siyasi eğilimin yüzüne Türk bayrağı sallamanın demokrasi ile hiçbir alâkası yok, olamaz. Aynı şekilde düşünenlere "Benim inancımı özgürce ifade edememek gibi bir problemim var" mı dediniz, Türk bayrağını çoktan hak ettiniz demektir. Üzerinde Allah lafzına tekabül eden hilal imgesi ile son derece 'dini' bir sembol olan bayrak nasıl olur da mütedeyyin kitleleri te'dip etme aracı haline gelir, anlamaya çalışmak beyhudedir. Abdullah Gül'ü başörtülü karısından dolayı 'çağdışı' bulanların aynı zamanda "Kahrolsun Batı" diye haykıranlarla aynı kişiler olmasına ne buyrulur? Çağdaşlık dediğinizde ölçüsünü 'Batılılık'tan alan bir mefhumdan bahsediyor oluyoruz, nicedir? Kemalizm'in yılmaz muhafızları olarak takdim ve taltif görenlerin tel'in ettiği AB gibi kurum ve örgütler ise, Kemalizm'in bu memleketin geleceği için tayin ettiği rota değil midir aynı zamanda?
Sandıktan çıkan bir meclisin, yasalarca uygun görülmüş bir hakkı ve sorumluluğu, cumhurbaşkanı seçme görevi, önemli kurumların aynı siyasi eğilim tarafından paylaşılmasının sonuçları açısından tartışılabilir bir durumdu. Ama gayri meşru değildi. Cumhurbaşkanlığı seçimi üzerinden çıkarılan vaveyla, bu yenişme ve yıkışma atmosferi ne hazindir ki, birbiriyle geçinmeye niyeti olmayan çiftlerin kavga çıkartmak için bahane aramasına benziyor. Tek farkla ki, burada "Boşanalım ama dost kalalım" gibi bir alternatif yok.
Birarada yaşamanın mümkünlüğüne vurgu yapmayan, bu imkânları araştıran politikalara da 'bölücü, işbirlikçi' yaftası yapıştıran siyasetler, aslında ulusal birlik filan değil, ulusal bir 'temizlik' isteyenler. Seküler kutsallara sığınalım derken çelişkilerin tuzağına düşmeleri, gerçekte arzu ettikleri şeyi izah etmelerinin imkânsızlığından kaynaklanıyor.
Çünkü mesele cumhurbaşkanı Erdoğan olmasın, cumhurbaşkanı Gül olmasın, cumhurbaşkanlığını halk seçsin-seçmesin değil; mesele, "Cumhurbaşkanı bir halk seçsin" meselesi aslında. Laiklik tehdit altında, ulusal bütünlüğümüz parçalanamaz diye diye korkutup şişirdikleri kitlelere Tandoğan'larda Çağlayan'larda attırmayı diledikleri asıl slogan bu: "Ahmet Necdet Sezer bir 'halk' seçsin, gerisi Suudi Arabistan'a gitsin." Sözde değil özde temizlik. Suudi Arabistan'a gidemeyenler de tuvalet temizlikçisi, bulaşıkçı ve gündelikçi olmayı kabul ederlerse, kalabilirler. Temizlik imandan gelir hem.
nihal bengisu karaca
Siyasetin belirli sloganlar üzerinden yürümesi, ezbere alınmış sentetik sorunlara hasredilmesi gerçek sorunları bakir bıraktığı gibi, çok vahim çelişkilere de sebep oluyor. Her defasında, marka değeri bulunan sloganların markajına giriyor ve birbirimizi boğazlayacak raddeye getiriliyoruz. Birbirimizi yok ederek nasıl bir 'ulusal birlik ve bütünlük' sağlayacağımız sahiden muamma.
Milletin birliğine ve bütünlüğüne en çok önem verenler, ne hikmetse, "egemenliğin kayıtsız şartsız millete ait olduğundan" en çok şüphesi olanlar. Şüpheciler nezdinde küçük yorum farkları, kimin hangi niyetle bu vatanı satmaya istekli olduğuna dair yığınla niyet okuma, yığınla paranoya getiriyor. Laiklik, ulusal birlik, vatanın bölünemezliği ve parçalanamazlığı gibi aslında çoktan anlaşılmış ve yeterince hazmedilmiş şeyleri masaya sürmek kolay, çünkü onlar 'kutsallar' ve kutsal etrafında ortak bir algı ya da tepki yaratabilmek çok daha kolay. Ama kolay siyasetin mumu o kadar da uzun yanmıyor. Tandoğan- Çağlayan mitingleri sözgelimi; demokrat geçinen aydınlar "Aman hava dönüyor" paniğiyle bu mitinglerin demokrasinin, orta sınıf aydınlanmasının bir göstergesi olduğunu savundular. Oysa, "Durun bir anlayalım, dinleyelim, bir orta yol bulalım" diyen, "Kürt sorunu" ifadesini kullanarak bir açılım yaratan, korku ve kaygı psikolojisinden medet ummayı aşmayı salık veren bir siyasi eğilimin yüzüne Türk bayrağı sallamanın demokrasi ile hiçbir alâkası yok, olamaz. Aynı şekilde düşünenlere "Benim inancımı özgürce ifade edememek gibi bir problemim var" mı dediniz, Türk bayrağını çoktan hak ettiniz demektir. Üzerinde Allah lafzına tekabül eden hilal imgesi ile son derece 'dini' bir sembol olan bayrak nasıl olur da mütedeyyin kitleleri te'dip etme aracı haline gelir, anlamaya çalışmak beyhudedir. Abdullah Gül'ü başörtülü karısından dolayı 'çağdışı' bulanların aynı zamanda "Kahrolsun Batı" diye haykıranlarla aynı kişiler olmasına ne buyrulur? Çağdaşlık dediğinizde ölçüsünü 'Batılılık'tan alan bir mefhumdan bahsediyor oluyoruz, nicedir? Kemalizm'in yılmaz muhafızları olarak takdim ve taltif görenlerin tel'in ettiği AB gibi kurum ve örgütler ise, Kemalizm'in bu memleketin geleceği için tayin ettiği rota değil midir aynı zamanda?
Sandıktan çıkan bir meclisin, yasalarca uygun görülmüş bir hakkı ve sorumluluğu, cumhurbaşkanı seçme görevi, önemli kurumların aynı siyasi eğilim tarafından paylaşılmasının sonuçları açısından tartışılabilir bir durumdu. Ama gayri meşru değildi. Cumhurbaşkanlığı seçimi üzerinden çıkarılan vaveyla, bu yenişme ve yıkışma atmosferi ne hazindir ki, birbiriyle geçinmeye niyeti olmayan çiftlerin kavga çıkartmak için bahane aramasına benziyor. Tek farkla ki, burada "Boşanalım ama dost kalalım" gibi bir alternatif yok.
Birarada yaşamanın mümkünlüğüne vurgu yapmayan, bu imkânları araştıran politikalara da 'bölücü, işbirlikçi' yaftası yapıştıran siyasetler, aslında ulusal birlik filan değil, ulusal bir 'temizlik' isteyenler. Seküler kutsallara sığınalım derken çelişkilerin tuzağına düşmeleri, gerçekte arzu ettikleri şeyi izah etmelerinin imkânsızlığından kaynaklanıyor.
Çünkü mesele cumhurbaşkanı Erdoğan olmasın, cumhurbaşkanı Gül olmasın, cumhurbaşkanlığını halk seçsin-seçmesin değil; mesele, "Cumhurbaşkanı bir halk seçsin" meselesi aslında. Laiklik tehdit altında, ulusal bütünlüğümüz parçalanamaz diye diye korkutup şişirdikleri kitlelere Tandoğan'larda Çağlayan'larda attırmayı diledikleri asıl slogan bu: "Ahmet Necdet Sezer bir 'halk' seçsin, gerisi Suudi Arabistan'a gitsin." Sözde değil özde temizlik. Suudi Arabistan'a gidemeyenler de tuvalet temizlikçisi, bulaşıkçı ve gündelikçi olmayı kabul ederlerse, kalabilirler. Temizlik imandan gelir hem.
nihal bengisu karaca