Aşk emektir, gayrettir. Süret de, nesnel olanlarla aranda kurduğun münasebetten bir vazgeçiştir... Siret de manayı keşfetmektir karanlıklar içinde... Vuslata varmaktır bilinmezlik çıkışında... Varlığa ermektir yok oluşlarda... Hakikati bulmaktır maşuktaki hakikatte...Aşk kaybedilen bir DOSTLUĞU yeniden bulmaktır... Aşk beşerimidir insan olma kaygılarıyla? Aşk platonik midir hissiyatın içinde hesapsız yaşamak adına? Aşk ilahi midir tevbe niyetinde sırrı saklamak başını vermemek adına? Sahi neydi aşk?
Alemde baharla birlikte açan rengarenk bir dünyanın ağaç dallarındaki güzelliğini gören gözün zevkten sarhoş olmadan önce sarhoşluğu tatmasıydı belki de aşk. Belki de bülbülün gül bahçesinde pervasızca bağırmasına neden olandı aşk.
Aşk bazen gülümsemeydi en içten halinle, bazen de bir nehir misali akmaktı hesapsızca. Aşk engin ovalarda plansız programsız rast gele koşmaktı yüreğinin götürdüğü yere. Aşk Mecnun'un Leyla'ya akması mıydı kendiliğinden, yoksa Leyla'yı tanımamak mıydı bir an geldiğinde ve hakikati idrak miydi? Yoksa Ferhat'a Şirin için dağı deldirmesi miydi?
Aşk gözlerimiz açık olduğunda veya kapadığımızda sevgilinin bir busesini görmek değil miydi? Maşuku gördüğümüzde veya hayal ettiğimizde bir yüz kızarması veya bir utanma duygusuydu belki de. Aşk edepti, bütün zarafetini üzerinde bir elbise giymişçesine taşır gibi.
Sabırdı, acıydı beklide aşk. Bir kaderdi bazen hüzünlü, bazen mutluluklarla hatırlanan. Belki de affetmekti gelecek günler adına. Aşk imtihandı Aşık için; imtihanı geçmekti ercesine,AŞk bir DOSTtundan özür dilemekti...Sona geldiğini düşündüğünde başa dönmekti bütün saldırılarına karşı...Bittiği yerden devam etmesiydi AşK....
Aşk DoSTTa kendini sevmekti. Aşk Dostta kardeşliği yaşamaktı. Aşk sadık kalmaktı, teslimiyetti, sorgulamamaktı her ne adına olursa... Dosttun acısını kendinde yaşamaktı aşığın bütün ızdıraplarına karşın aşk.
Aşk sarmaşıktı hoyratça bütün bedeni sarmalarcasına. Karanlıkta klavuzdu insan gönlünün labirentlerinde. Bazen karanlığı yaşamak, bazen aydınlanmaktı aşk. Aşk karanlıkta aydınlığı yaşayabilmekti.....
AşK Taif'te Kanları Silmekti...AşK Medine'ye Hicret Etmekti... AşK Ölürken Ümmetim Ümmetim Ümmetim Demekti........ Ve AşK Hz. Muhammed'i(s.a.v.) Sevmekti...
Alemde baharla birlikte açan rengarenk bir dünyanın ağaç dallarındaki güzelliğini gören gözün zevkten sarhoş olmadan önce sarhoşluğu tatmasıydı belki de aşk. Belki de bülbülün gül bahçesinde pervasızca bağırmasına neden olandı aşk.
Aşk bazen gülümsemeydi en içten halinle, bazen de bir nehir misali akmaktı hesapsızca. Aşk engin ovalarda plansız programsız rast gele koşmaktı yüreğinin götürdüğü yere. Aşk Mecnun'un Leyla'ya akması mıydı kendiliğinden, yoksa Leyla'yı tanımamak mıydı bir an geldiğinde ve hakikati idrak miydi? Yoksa Ferhat'a Şirin için dağı deldirmesi miydi?
Aşk gözlerimiz açık olduğunda veya kapadığımızda sevgilinin bir busesini görmek değil miydi? Maşuku gördüğümüzde veya hayal ettiğimizde bir yüz kızarması veya bir utanma duygusuydu belki de. Aşk edepti, bütün zarafetini üzerinde bir elbise giymişçesine taşır gibi.
Sabırdı, acıydı beklide aşk. Bir kaderdi bazen hüzünlü, bazen mutluluklarla hatırlanan. Belki de affetmekti gelecek günler adına. Aşk imtihandı Aşık için; imtihanı geçmekti ercesine,AŞk bir DOSTtundan özür dilemekti...Sona geldiğini düşündüğünde başa dönmekti bütün saldırılarına karşı...Bittiği yerden devam etmesiydi AşK....
Aşk DoSTTa kendini sevmekti. Aşk Dostta kardeşliği yaşamaktı. Aşk sadık kalmaktı, teslimiyetti, sorgulamamaktı her ne adına olursa... Dosttun acısını kendinde yaşamaktı aşığın bütün ızdıraplarına karşın aşk.
Aşk sarmaşıktı hoyratça bütün bedeni sarmalarcasına. Karanlıkta klavuzdu insan gönlünün labirentlerinde. Bazen karanlığı yaşamak, bazen aydınlanmaktı aşk. Aşk karanlıkta aydınlığı yaşayabilmekti.....
AşK Taif'te Kanları Silmekti...AşK Medine'ye Hicret Etmekti... AşK Ölürken Ümmetim Ümmetim Ümmetim Demekti........ Ve AşK Hz. Muhammed'i(s.a.v.) Sevmekti...
