Anekdotlar - Fıkralar

Amerikalı iş adamı, bir Çinli’ye alay ederek sormuş:
— Ölüleriniz, mezarlarına koyduğunuz pirinçleri ne zaman yiyecek?
Çinli başını kaldırmadan cevap vermiş:
— Sizin ölüleriniz, koyduğunuz çiçekleri kokladığı zaman.

Süleyman Nazif ve Abdülhak Şinasi birlikte yemek yerken, Şinasi garsonu çağırır ve su ister. Şinasi’nin kirden ve mikroptan eldivenle el sıkacak derecede korktuğunu bilen Süleyman Nazif garsona seslenmeden edemez:
—Oğlum, beyefendinin suyunu yıka da öyle getir.

Zamane gençlerinden biri,bir toplantıda Akif’i küçük düşürmeye çalışıp:
— Siz baytardınız, değil mi? Demiş.
Akif, istifini bozmadan şu cevabı vermiş:
— Evet, bir yeriniz mi ağrıyordu?
Yahya Kemal bir yokuşu çıkıncaya kadar nefes nefese kalır. Yokuşun sonundaki lokantadan bir garson seslenir:
-Buyrun beyim ne alırsınız?
Yahya Kemal tebessümle:
—Evlat, müsaade edersen bir nefes alacağım.
Yavuz Sultan Selim, birçok Osmanlı Padişahı gibi devletin selameti için sefer hazırlıklarını gizli tutarmış. Bir keresinde vezirlerinden biri ısrarla seferin yapılacağı ülkeyi sorunca, Yavuz ona:
— Sen sır saklamasını bilir misin? diye sormuş.
Vezir, Yavuz’dan cevap alacağı ümidiyle:
—Evet, hünkârım, bilirim dediğinde, Sultan Yavuz cevabı yapıştırmış:
—Ben de bilirim.
Hıristiyan din adamlarından biri, Ülkemize gelerek küçük bir çocuktan kendisine o şehirdeki kiliseyi göstermesini ister. Kiliseye ulaştıklarında, papaz:
—Aferin çocuğum, der. Yarın buraya gel de, sana cennetin yolunu göstereyim.
Çocuk, papazın niyetini sezerek:
— Siz, kilisenin yolunu dahi bilmiyorsunuz, diye cevap verir. Cennetin yolunu nasıl bileceksiniz ki?
Çok şişman olan Yahya Kemal, bir yokuşun sonundaki lokantanın önünde dinlenirken, içeriden çıkan garson:
—Buyurun beyim, diye atılmış. Ne alırsınız?
Yahya Kemal, tebessüm edip:
—Evlât, demiş. Müsaade edersen biraz nefes alacağım.

İngiliz garson, Türk müşteriye:
-“Çanakkale’de çok askerimizi öldürdüğünüz için sizleri pek sevmeyiz” deyince, bizimkinden gayet soğukkanlı bir şekilde şu cevabı almış:
—Orada ne işiniz vardı?
Lokman Hekim’ e:
-“Hastamıza ne yedirelim?” diye sorduklarında, şu cevabı vermiş:
—Acı söz yedirmeyin de, ne yese olur.
Mehmet Âkif, elini yıkadıktan sonra, Neyzen Tevfik’ in kendisine uzattığı havlunun kirini görünce:
—Hayır, diye bağırmış. Elimi daha yeni yıkadım.
Abdülhak Hâmid’ in evindeki sohbette, konu gençlik ve ihtiyarlıktan açılır. Yaşı geçmiş bir hanım, Abdülhak Hamid’ e döner ve:
—Efendim, gönül kocamaz! der.
Hamid cevap verir:
-Kocamaz ama, kocamış bir vücut içinde oturmak da istemez.

Çok değerli olan kütüphanesini millete vakfeden Koca Ragıp Paşa, onların bakımı için tanıdıklarından birini memur tayin eder.
Bir gün ansızın kütüphanesini ziyarete giden Paşa, etrafı ve kitapları toz, toprak içinde bulunca canı çok sıkılır ve belli etmemeye çalışarak:
—Seni tebrik ederim yavrum, der. Gerçekten de gerçekten de emniyetli bir adammışsın. Teslim edilen şeylere hiç el sürmemişsin, âferin!

Fatih Sultan Mehmet, çocukluğunda biraz yaramazlık yapınca, babası olan 2. Murat Han:
-“Ne kadar yaramaz bir çocuksun, senden adam olmaz” diye çıkışır.
Orada bulunan ve velâyet sırrıyla kalp gözü açık olan Akşemseddin Hazretleri, hafifçe gülümseyerek şöyle der:
—Peder ne der, kader ne der.

Mehmet Akif, Baytar Mektebi’nde müdür muavini olarak çalıştığı bir dönemde, muhasebeden gelen bir yazıyı anlayamaz. Yazıyı kaleme alan Salih Efendi’yi aratarak yazıda ne demek istediğini sorar:.:
—Salih Efendi İki türlü mana çıksın diye böyle yazdık efendim” cevabını verince, Akif dayanamaz ve:
—Hayret doğrusu, der. Biz birini bile çıkartamadık da.

Talebelerden biri Sokrat’a sormuş:
—Herkese güzel konuşma dersleri verdiğin ve onlara hitabet sanatını öğrettiğin halde, niçin sen de çıkıp bir konuşma yapmıyorsun?
—Evlat, demiş Sokrat. Bileytaşı keskin değildir amma, en sert demiri bile keskin eder...
Tanıdıklardan biri, yazdığı romanın müsveddelerini Neyzen Tevfik’e göstererek fikrini sorar:
Neyzen beğenmediğini ifade edince, adam:
—İyi ama der. Siz hiç roman yazmadınız ki!
Neyzen Tevfik şu cevabı verir:
—Ben yumurtanın tazesini bayatını iyi anlarım. Ama bu güne kadar hiç yumurtlamadım.

Hâkim, kaza yaparak birkaç kişinin ölümüne yol açan bir şoförün ehliyetini iptal edince, şoför:
—Aman hâkim bey, diye sızlanmış. Benim yaşayabilmem, şoförlük yapmama bağlı.
Hâkim cevap vermiş:
—Başkalarının yaşaması da sizin şoförlük yapmamanıza bağlı.

Yahya Kemâl, dostlarından birine:
—Bu akşam yemeği benimle yer misin? Diye sorunca, arkadaşı:
—Hay hay! Der. Çok memnun olurum. Hiçbir mazeretim yok!
Yahya Kemal gülümseyerek karşılık verir:
—İyi öyleyse, bu akşam size geliyorum.

Sokrat ölüme mahkum edildiğinde, eşi:
—Haksız yere öldürüyorsunuz, diye ağlamaya başlayınca,
Sokrat:
—Ne yani, demiş. Bir de haklı yere mi öldürseydim?

Fatih Sultan Mehmet, adamları ile gezerken, yanına sokulan dilenciye bir altın vermiş. Dilenci parayı alınca:
—Aman Sultanım, demiş. Koskoca bir padişah, kardeşine bu kadar para verir mi?
Fatih Sultan Mehmet, nereden kardeş olduğunu sorunca, dilenci:
—İkimiz de Hazreti Adem’ in çocukları değil miyiz? Demiş. Elbette kardeşiz.
Sultan Fatih:
—Bu keşfini sakın başkasına söyleme, diye gülümsemiş. Diğer kardeşlerimiz de pay isterse, sana zırnık bile düşmez.

Fatih’e sorarlar:
—İstanbul’u niçin fethettin?
Cevap verir:
—Önce o benim gönlümü fethettiği için!

Şair Nef’ i bir toplantıda konuşurken, düşmanlarından biri içeri girmiş, fakat herkese selam verdiği halde kendisine:
—Merhaba canım! Demiş.
Nef’i durur mu? Hemen cevabı yapıştırmış:
—Derhal çıkıyorum.

Şahabettin Süleyman, bir gün Ahmet Haşim’ e:
—Üç günden beri zihnimde önemli bir fikir saklıyorum, dediğinde, Ahmet Haşim, onun fikir üretmedeki kısırlığını ima ederek şöyle demiş:
—Günahtır yahu, salıver gitsin şu fikri. Zavallıcık günlerden beri tek başına kim bilir ne kadar sıkılmıştır?

Mevlana Hazretleri, talebelerinin biriyle yürürken, yol kenarında birkaç köpeğin sarmaş dolaş uyuduklarını görürler.
Yanındaki talebesi:
—Güzel bir kardeşlik örneği, der. Keşke insanlar da bundan ibret alsa.
Mevlana, tebessüm ederek karşılık verir:
—Aralarına bir kemik atıver de, gör kardeşliklerini.

Hastalıktan ötürü gözleri kapanmış olan bir adam, halk şairi Seyrani’ ye:
—Bende dünyayı görecek göz mü kaldı? diye şikayette bulununca, söz eri Seyrani:
—Hiç üzülme dostum demiş. Zaten dünyaya da bakılacak surat kalmadı.

Genç bir şair, saçma sapan şiirlerini Victor Hugo’ ya okuduktan sonra:
-Üstad, diye sormuş. Şiirlerimi nasıl buldunuz?
Victor Hugo:
—Vezinsiz, kafiyesiz ve manasız bir şey yazmak istemiş ve tam muvaffak olmuşsunuz, demiş. Bravo doğrusu.